ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΒΟΟΥΝ ΟΙ
ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟ «ΑΓΝΟΟΥΝ»
Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν κίναιδος
Του Αριστομένη Αντωνακέα
Υποστρατήγου
Από της μεταπολιτεύσεως του 1974 εντεύθεν, όλοι όσοι
εβαρύνοντο δια εγκληματική και αντεθνική δράση επί κατοχής (27 Απριλίου του
1941-12 Φεβρουαρίου 1945), στερούμενοι του απαιτουμένου βάρους, αντί να
ομολογήσουν μετά γενναιότατος και παρρησίας το λάθος των και να ακολουθήσουν
πλέον την εθνική και ηθική οδό
προσπάθησαν δια παντός τρόπου και δι όλων των μέσων χρησιμοποιούντες σταλινικές
και γκεμπελικές μεθόδους, να διαστρεβλώσουν την ιστορία και να παραπλανήσουν
τους νέους της Ελλάδος. Αρχικώς, ούτοι, κατόπιν κομματικής εντολής, επεδόθησαν
μετά φανατισμού εις την καθ' υπαγόρευοιν, προς «μισθωμένους κονδυλοφόρους»,
συγγραφή και έκδοση βιβλίων ή μάλλον λαϊκών αναγνωσμάτων, προκείμενου, δι'
υπερβολών, φαντασιώσεων και σκόπιμων ανακριβειών να μυθοποιήσουν την
υποτιθέμενη «εθνική» αντίσταση των οργανώσεων του Κ.Κ.Ε.,
Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Ε.-Ε.Π.Ο.Ν.-Ο.Π.Λ.Α.
Η προσπάθεια «αγιοποίησης» του
Βελουχιώτη
Αφού ικανοποίησαν εν μέρει την προσπάθεια των αυτήν και
επέτυχαν να συμπαρασύρουν ορισμένους εύπιστους, ανόητους και αφελείς νέους, οι
ίδιοι αυτοί νοσταλγοί της βίας και της τρομοκρατίας, του εθνοκτόνου διχασμού
και των ολοκληρωτικών συστημάτων, άρχισαν καλλιεργούντες. εντέχνως και
συστηματικώς. την εικόνα του «μεγάλου λαϊκού αγωνιστή», του «μεγάλου
πολέμαρχου», «της ηρωικής μορφής» της αντίστασης του «θρυλικού επαναστάτη»,
«της μεγάλης πολεμικής και πολιτικής φυσιογνωμίας», δια τον
αλήστου μνήμης Θανάση Κλάρα ή «Μιζέρια» ή «Άρη Βελουχιώτη»!! Επίστευσαν τα
λείψανα του κομμουνισμού ότι δια του
τρόπου αυτού θα δημιουργούσαν στο πρόσωπόν του έναν ήρωα,
έναν μάρτυρα, έναν θρύλο.
Μάλιστα, την πρώτη θέση εις εγκωμιασμόν εγκληματίου κατέχει
ο βουλευτής του ΠΑ. ΣΟ.Κ. Στέφανος Τζουμάκας, ο οποίος, ως υπεύθυνος γραμματεύς
της «επιτροπής διαφώτισης» του Κινήματος, δι’ εγκυκλίου του, της 9ης Ιανουαρίου
1980, προς τα Γραφεία των τοπικών επιτροπών του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. συνέστησε όπως
αφαιρεθούν εξ αυτών οι φωτογραφίες του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Γεωργίου
Παπανδρέου και εις την θέση των αναρτηθούν οι αντίστοιχες των πρωτεργατών του
διεθνούς κομμουνισμού Μαρξ και Ένγκελς, ως και αι τοιαύται των λαϊκών συμβόλων
του «Κινήματος». «Άρη Βελουχιώτη» και Στέφανου Σαράφη!
Η επικρατούσα εκείνη την εποχή βαθύτατη ηθική σήψη. η
δημιουργηθείσα ιδεολογική σύγχυσης, ως και η υφισταμένη κάμψις του εθνικού
φρονήματος, συνετέλεσαν εις την αντιμετώπιση των γενομένων αλλεπαλλήλων
προκλήσεων του κοινού αισθήματος, μετά τοιαύτης αδιαφορίας και παθητικότητας,
ώστε οι θρασείς και θλιβεροί συνοδοιπόροι του κομμουνισμού οι λάτρεις του
«Άρη Βελουχιώτη» οι κατεχόμενοι υπό σαδομαζοχιστικών
ψυχολογικών διαστροφών, αντιδράσεως μη ούσης, προχώρησαν εις το επόμενο βήμα
των. Άρχισαν πάντες αυτοί, την μετονομασία οδών και πλατειών εις τοιαύτας «Άρη
Βελουχιώτη», ως και εις την τοποθέτηση προτομών και την ανέγερση ανδριάντων,
δια των οποίων βεβηλώνεται η ελληνική γη η ποτισμένη με αίμα εθνικών ηρών.
Έφθασαν δε εις το απόγειο της θρασύτητας των και της αναισχυντίας των, να
προτείνουν προς την κυβέρνηση, άκουσον, άκουσον, την ανακήρυξη του «Άρη
Βελουχιώτη», εις άξιον της πατρίδος τέκνο!!
Μετά τα Ιωάννινα και την Λαμία. εκ μέρους και των θιασωτών
της "φιλοσοφίας" ενός εκ των υπαρχηγών του «Άρη Βελουχιώτη », του
λήσταρχου αχθοφόρου Σωτήρη Μπεγνή, συμφώνα προς την οποίαν: «Και οχτακόσιες
χιλιάδες Έλληνες να μείνουν φθάνει που θα είναι αυτοί που θα μείνουν έτσι όπως τους θέλουμε εμείς (σ.σ.
κομμουνισταί-υποζύγια)» (Πάνος Τσίνας, «Ο τριακονταετής πόλεμος, σελίς 78), ως
και της «φιλοσοφίας» του ιδίου του αρχιδημίου «Άρη
Βελουχιώτη»,ο οποίος, ομιλών τον Σεπτέμβριο του 1943 εις
Δεσφίνα Φωκίδος, δήλωσε: «Τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος δεν είναι πέραν από τον
Όλυμπο και μπορούμε πολύ καλά να ζήσουμε, χωρίς να έχουμε υποδουλώσει άλλο λαό
(σ.σ. την Μακεδονία και την Θράκη)» (Νικόλαος Αναγνωστόπουλος, «Παράνομος τύπος
κατοχής», σελίς 368), άρχισε η προσπάθεια δημιουργίας του καταλλήλου κλίματος
δια την ανέγερση ανδριάντος του "Άρη Βελουχιώτη και εις την Θεσσαλονίκη !!
Προς τον σκοπό μάλιστα, αυτόν συνεστήθη, κατά τις
κομμουνιστικός μεθόδους και πρότυπα, επιτροπή εκ «προσωπικοτήτων», υπό την
επωνυμία «Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελλάδος, ο Άρης Βελουχιώτης»! Και επιχειρείται,
ήδη δια ποικίλων μεθοδεύσεων, ο επηρεασμός και ο βιασμός των συνειδήσεων των
μελών του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, προκειμένου να εκδοθεί υπ' αυτού η
σχετική άδεια προς ανέγερση του ανδριάντος!
Επιχειρείται, δηλαδή, να μολυνθεί η πόλη η φέρουσα το όνομα
της αδελφής του ενδόξου στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου και θυγατέρας του
Μακεδόνα βασιλέως Φιλίππου Β', η Θεσσαλονίκη, η μητέρα ολοκλήρου της
Μακεδονίας, η ευλογημένη πόλις εις την οποίαν ο απόστολος των εθνών Παύλος
δίδαξε την θρησκεία του Χριστού και εις την οποία φυλακίσθηκε και μαρτύρησε,
καθαγιάσας αυτήν, ο μυροβλήτης Άγιος Δημήτριος, η πόλις την οποίαν πότισε δια
του αίματος του ο δολοφονηθείς βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Α', ολίγους μήνας
μετά την απελευθέρωσαν της εκ του τουρκικού ζυγού.
Οι βλάσφημοι «προσωπικότητες» της επιτροπής «Άρης
Βελουχιώτης», οι οποίοι άνευ ντροπής υπέγραψαν την πρόταση δια την ανέγερση του
εγκληματικώς και αντεθνικώς δράσαντος «Άρη Βελουχιώτη». εντός του ιερού και
καθαγιασμένου δι' αίματος εδάφους της Θεσσαλονίκης, είναι βέβαιον ότι θα
προκαλέσουν τα συναισθήματα οργής των ορθόφρονων πατριωτών Μακεδόνων, θα
επισύρουν εναντίον των τον λίθο του αναθέματος και θα τους προσαφθεί η αιωνία
καταισχύνη, δια την αλόγιστη, αν μη τι άλλο, ταύτη πράξη των.
Ο «Άρης Βελουχιώτης» ανήκει πλέον εις το κομμουνιστικό
πάνθεον των εθνοπροδοτών και εις το πάνθεον των κοινών εγκληματιών μεταξύ των
οποίων μάλιστα κατέχει ιδιαιτέρως εξέχουσα θέση. Και ο θαυμασμός και
εγκωμιασμός των εγκληματικών και προδοτικών μορφών και δη υπό επισήμων χειλιών,
ως και η απότιση φόρου τιμής και η θεοποίηση και λατρεία αυτών, αποτελούν
προτροπή, προς τις επερχόμενες γενεάς, δια την επανάληψιν των αυτών
ανοσιουργημάτων εις βάρος των Ελλήνων και της Ελληνικής Πατρίδος. Η απόδοση
τιμών εις αυτόν που συμβολίζει το έγκλημα και την προδοσία δεν αποτελεί πράξη
αποβλέπουσα εις την λήθη του παρελθόντος, αλλά εις τοιαύτη αναμοχλεύσεως των
παθών και καλλιέργειας κλίματος μίσους και αντιπαλότητας με απροβλέπτους
συνεπείας.
Τα έργα του «Άρη Βελουχιώτη» και τα κατά την διάρκεια της
κατοχής της Ελλάδος θηριώδη εγκλήματα του, τον τοποθετούν, ιστορικώς, όπως και
τους άλλους "πολεμάρχους- συντρόφους του, μαζί με τους ληστοσυμμορίτες
Χοσάδα, Ρετζαίους, Κουμπαίους, Νταβέλη, Γιαγκούλα, Μπαμπάνη και τους λοιπούς
«ήρωας» του εγκληματικού πανθέου μεταξύ των οποίων διεκδικεί, αυτοδικαίως, την
πρωτοκαθεδρία και όχι εις την ιερή πόλη της Θεσσαλονίκης.
Τα μνημεία των μισητών τυράννων, των εγκληματιών, των
διεφθαρμένων και όσων επιδόθηκαν εις γενοκτονίας, κρημνίστηκαν από των λαών των
χορών οι οποίοι κυριάρχησαν δια της βίας των όπλων, της αφόρητου τρομοκρατίας και
της φυσικής εξοντώσεως παντός αντιφρονούντος. Τα αγάλματα του Μουσολίνι, του
Χίτλερ, του Λένιν, του Στάλιν, του Τσαουσέσκου, του Χότζα και των λοιπών
τυράννων και εγκληματιών, έπαυσαν να μολύνουν τις πλατείες των πόλεων και η
αναφορά του ονόματος των ως και η ανάμνηση της εποχής των θεωρείται προσβολή
του δημοσίου αισθήματος. Ενώ εις την σημερινή Ελλάδα, οι τρομοκράτες, οι
βαρυνόμενοι δι' αποτρόπαιων εγκλημάτων, θεοποιούνται, μυθοποιούνται,
δικαιώνονται, επιβραβεύονται και λατρεύονται, θεωρούμενοι ως μάρτυρες, ως
Λαϊκοί ήρωες και ως παραδείγματα προς μίμηση, υπό των ανεγκέφαλων αξιοθρήνητων
συνοδοιπόρων του κομμουνισμού. Τούτο αποτελεί μοναδική πρωτοτυπία δια την
Ελλάδα και τον πολιτισμένο κόσμο και οι αναλαβόντες την πρωτοβουλία
αγιοποιήσεως των ειδεχθών εθνοπροδοτών, θα πρέπει να διεκδικήσουν την εγγραφή
των εις «τα παράδοξα» του βιβλίου Γκίνες, ενώ ταυτοχρόνως είναι ανάγκη να
επιληφθεί της περιπτώσεως των η ιατρική επιστήμη της ψυχοπαθολογίας.
Προκειμένου, όμως, να ενημερωθούν οι νεώτεροι, περί της εγκληματικής
και προδοτικής δράσεως του ληστοσυμμορίτου «Άρη Βελουχιώτη», αλλά και δια να
εξηγηθεί η αιτία της βαρβάρου και σαδιστικής συμπεριφοράς του, έναντι των
ιδεολογικώς αντιπάλων του, ως και η τοιαύτη έναντι του αμάχου πληθυσμού της
υπαίθρου, θα εξιστορηθεί κατωτέρω ο πολυτάραχος βίος του και η πολιτεία του
βάσει κυρίως των μαρτυριών εκείνων. οι οποίοι είχαν προσωπική αντίληψη των
ποικίλης μορφής ανωμαλιών του και δραστηριοτήτων του.
Ο αληθινός Άρης
Ο Θανάσης Κλάρας ή «Μιζέριας» ή «Άρης Βελουχιώτης» είναι μία
αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ούτος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο καθ' όλη την
διάρκεια της εχθρικής κατοχής της Ελλάδας, το όνομα του έμεινε ανεξίτηλο μελανό
στίγμα εις τις περιοχές όπου έδρασε, αλλά και εις ολόκληρο την Ελλάδα, η δε
ανάμνηση του προκαλεί, δικαιολογημένα, τον αποτροπιασμό και την φρίκη. Υπήρξε ο
φόβος και ο τρόμος των ανυπεράσπιστων κατοίκων της ορεινής Στερεάς Ελλάδος.
Ο Αθανάσιος Κλάρας, ο οποίος πέρασε από τον τόπον ως
καταστρεπτική μανία, ως θεομηνία, γεννήθηκε το έτος 1905 εις την Λαμία. Μετά
την μετά βασάνων αποφοίτηση του εκ του Σχολαρχείου, ούτος ενεγράφη το έτος
1919, εις ηλικία 14 ετών, εις την Αβερώφειον Μέση Πρακτική Σχολή Λαρίσης, του
υπουργείου Γεωργίας, εκ της οποίας απεφοίτησε μετά τριετία ως Γεωργοτεχνίτης με
επίδοση «Καλώς» και διαγωγή «Καλώς». Μετά το πέρας των σπουδών του
τοποθετήθηκε, από του υπουργείου Γεωργίας, εις το χωρίον Μπουκιά (Παρανέοτιον)
της Δράμας και ακολούθως μετετέθη εις την περιοχή των Τρικάλων. Βραδύτερο
εγκατέλειψε την θέση του και κατέφυγε εις Αθήνας, όπου μυήθηκε εις τον
κομμουνισμό και άρχισε την παράνομο ανατρεπτική κομμουνιστική δράση του. Την
θητεία του υπηρέτησε ως δεκανέας Πυροβολικού, πλην όμως, αποκαλυφθείσης της
δραστηριότητος του εντός του στρατεύματος, καθαιρέθηκε εκ του βαθμού του δεκανέα,
επαναφέρθηκε εις τον βαθμό του στρατιώτου και απεστάλη εις τον πειθαρχικό
ουλαμό Καλπακίου Ιωαννίνων, προς σωφρονισμό. Προηγουμένως, όμως, έγινε όργανον
του Γραφείου Πληροφοριών της Μονάδος του και κατέδωσεν όσους στρατιώτες είχαν
μυηθεί υπ' αυτού.
Μετά την απόλυσή του εκ του στρατεύματος επανήλθε εις Αθήνας
και, καθώς δεν είχε γίνει πλήρως γνωστή η δραστηριότητα του εις τον στρατό,
προσελήφθη δια βοηθητικές εργασίας, κατά το έτος 1928, εις την έκδοση της
παρανόμου εφημερίδος «Ριζοσπάστης». Εν τω μεταξύ, όμως, από της ηλικίας των 20
ετών ήτοι από του 1925. είχε επιδοθεί επαγγελματικώς και εις άλλου είδους
δραστηριότητας, δηλαδή ασχολήθηκε με κλοπές, πλαστογραφίας, ψευδορκίας και
λοιπές αξιοποίνους πράξεις. Τούτο προκύπτει εκ του υπ' αριθμ. 21.722 πιστοποιητικού
ποινικού μητρώου του, της Διευθύνσεως Εγκληματικών Υπηρεσιών, εις το οποίον
περιλαμβάνονται ένδεκα καταδίκες του εις φυλακίσεις μέχρι και τεσσάρων ετών. Η
πρώτη καταδίκη του έγινε την 24ην Ιουλίου 1925, οπότε καταδικάσθηκε υπό του
Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, εις φυλάκιση 2 ετών, δια κλοπή. Μετά τετραετία,
ήτοι την 25ην Σεπτεμβρίου 1929, καταδικάστηκε εκ νέου δια κλοπή υπό του
Πλημμελειοδικείου Αθηνών, εις φυλάκιση 20 ημερών,
Ο δεύτερος τη τάξει εις την ιεραρχία του Κ.Κ.Ε., ο Γιάννης
Ιωαννίδης, εις την σελίδα 158 του βιβλίου του «Αναμνήσεις», παραδέχεται ότι ο
«Άρης Βελουχιώτης» ήταν, πράγματι, «πορτοφολάς»! Συγκεκριμένως, ούτος γράφει
επί του θέματος αυτού:
«Από το 1923-1925 μπήκε (ο Θανάσης Κλάρας) στη νεολαία, στην
Ο.Κ.Ν.Ε. Είχε μπλέξει παλιά με κάτι πορτοφολάδες. Εμείς δεν το ξέραμε βέβαια
αυτό. Κάποτε όμως οι αντιδραστικές εφημερίδες γράψανε ότι οι κομμουνιστές είναι
αλήτες σαν τον Κλάρα...».
Αλλά και το θεωρητικό όργανον της Κεντρικής Επιτροπής του
Κ.Κ.Ε., το περιοδικό «Νέος Κόσμος», δημοσιεύει εις το τεύχος του Σεπτεμβρίου
1950 το εισηγητικό έγγραφο του Β. Μπαρτζώτα προς την Γ' Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε.,
υπό τον τίτλο «Η πολιτική μας των στελεχών στο Κ.Κ.Ε. τα τελευταία δέκα
χρόνια», δια του οποίου παραδέχεται ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν γνωστός εις
την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. «για τις εκδηλώσεις του τις αλήτικες» (σ.σ. εννοεί δια
τις επιδόσεις του ως σεσημασμένου «πορτοφολά») και αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων
και τα εξής:
«... Η κομματική καθοδήγηση τοποθέτησε καπετάνιο του Γενικού
Στρατηγείου (του Ε.Λ.Α.Σ.) το Θανάση Κλάρα (Μιζέρια) που έκανε δήλωση και
αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε. στην 4η Αυγούστου και ήταν γνωστός για τις αλήτικες
εκδηλώσεις του. Δίπλα στον Κλάρα, καπετάνιοι των περισσοτέρων Μεραρχιών και
Ταξιαρχιών (του Ε.Λ.Α.Σ.) τοποθετήθηκαν
καν πρώην δηλωσίες και διαγραμμένοι από το Κ.Κ.Ε. (Ξυνός,
Καραπαναγιώτης κ.λπ.). Η κατάσταση ήταν πιο χειρότερη στις πιο κάτω οργανώσεις.
Εκεί πραγματικά ήταν «μπάστε σκύλοι, αλέστε, και αλεστικά μη δίνετε». Μια
μάστιγα της εποχής εκείνης ήταν τα οικονομικά. Εκατοντάδες τυχοδιώκτες
πλούτισαν σε βάρος του Κόμματος. Οι γραμματείς των Οργανώσεων ήταν
ανεξέλεγκτοι. Αρκεί ν' αναφέρουμε τις «προίκες» που έπαιρναν τέτοιου είδους
στελέχη στη Ρούμελη, στο Κιλκίς, στη Βέροια κλπ., για ν' αντιληφθούμε πώς
χαλούσαμε τότε τους ανθρώπους».
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός, αρχηγός τον 5/42 Σ.Ε. που
διαλύθηκε από δυνάμεις τον ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη στις
17-4-1944. Ο Αθανάσιος Κάβουρας (καπετάν Βασίλης), που επί μακρόν υπηρέτησε δίπλα στον Άρη, έγραψε στις 19-9-97
ότι «στο θέμα τον Ψαρρού υπήρξαμε αιμοσταγείς βασανιστές άνευ προηγουμένου και
με μια λέξη, τέρατα».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
«Δηλωσίας»
Κατά το έτος 1938, ήτοι κατά την διάρκεια του καθεστώτος της
4ης Αυγούστου, ο Αθανάσιος Κλάρας συλλαμβάνεται υπό της Αστυνομίας,
κατηγορούμενος δι' ανατρεπτική δράση, καταδικάζεται εις 4ετή φυλάκιση και
εγκλείεται αρχικώς εις τις φυλακές Αίγινας, εκ των οποίων το επόμενο έτος
μετάγεται εις τις φύλακας Κερκύρας. Ούτος, όμως, απαρνείται, αποκηρύσσει και
προδίδει αβίαστα την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδικάζει ως αντεθνικό το
Κ.Κ.Ε. και αφού υπογράφει δήλωση μετανοίας δια το αντεθνικό παρελθόν του,
αφήνεται ελεύθερος. Έκτοτε διαγράφεται από το Κόμμα και συγκαταλέγεται, υπό των
«συντρόφων» του, μεταξύ των ανεπιθύμητων, χαρακτηρισθείς με το ατιμωτικό στίγμα
του «δηλωσία». Ο χαρακτηρισμός του «δηλωσία» εθεωρείτο δια τους κομμουνιστές ως
ανεξίτηλο ηθικόν στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και ως δειλία.
Ο Ζήσης Ζωγράφος, εις άρθρον του δημοσιευθέν εις την
«Κομμουνιστική Επιθεώρηση» του Σεπτεμβρίου 1945, υπό τον τίτλο «Το Κ.Κ.Ε. και
οι δηλωσίες», γράφει:
«Οι δηλώσεις μετανοίας δεν
σήμαιναν μόνο
μια προδοτική πράξη. Ο «δηλωσίας» μαζί με την πολιτική,
έχανε και την ανθρώπινη και την ατομική του αξιοπρέπεια. Και καταντούσε άβουλο
ηθικό και ψυχικό ερείπιο»...
Η διαγραφή του Άρη - για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα
χτυπητό σχετικά με το θέμα μας - ήταν «οδυνηρή»! Μα ήταν αναγκαία και,
κομματικά, «αναπόφευκτη και διαπαιδαγωγική»... Το Κόμμα και η ηγεσία του
αναγνώρισαν εδώ ένα θεμελιακό λάθος: Ότι τον ανάδειξε και παράβλεψε -όχι ατιμώρητα
βέβαια καταστατική αρχή».
Αλλά και το επίσης κομμουνιστικό ηγετικό στέλεχος, ο
Δημήτρης Βλαντάς, εις το βιβλίο του «Ο Νίκος Ζαχαριάδης και οι 22 συνεργάτες
του», αναφέρει:
«Μεγάλο εξευτελισμό προκάλεσαν ηγετικά στελέχη που έκαμαν
δηλώσεις αποκηρύξεως του Κομμουνισμού (Σκλάβαινας, Μιχελίδης, Μιχαηλίδης.
Μιχάλης Τυρίμος, Θανάσης Κλάρας κλπ., κλπ.)».
Και εδώ, όμως, οι θαυμαστοί και οι ζηλωτές του «δηλωσία»
Θανάση Κλάρα επιχειρούν να μειώσουν τους δυσμενείς εις βάρος του
χαρακτηρισμούς. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι «βασανίστηκε άγρια, χωρίς ν'
απαρνηθεί τις ιδέες του». Άλλοι, πάλιν, αποφαίνονται ότι δήθεν υπέγραψε «δήλωση
μετανοίας» κατόπιν εντολής του Νίκου Ζαχαριάδη, προκειμένου να βγει από τις
φυλακές και να συνέχιση την δράση του. Ουδέν, όμως, πάντων τούτων αναληθέστερο.
Έρχεται ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, ο Αρχηγός του Κ.Κ.Ε., ο οποίος, σημειωτέον,
κρατείτο την εποχή εκείνη εις τις ιδίας με αυτόν φύλακας της Κερκύρας και, ως
εκ τούτου, είχε προσωπική αντίληψη δια την συμπεριφορά του Θανάση Κλάρα, και
κατά την διάρκεια της τελικής ομιλίας του, της 14ης Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της
3ης Συνδιασκέψεως του Κ.Κ.Ε., λέγει τα εξής, τα οποία δημοσιεύθηκαν εις την
σελίδα 818 της κομμουνιστικής επιθεωρήσεως «Νέος Κόσμος». Οκτωβρίου 1950:
«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα, ήταν και
«δηλωσίας», Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως
κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να
χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια,
δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον Ε.ΛΑ.Σ. Παρ' όλο ότι και
αυτός σε ορισμένα σημεία μπορεί να είχε δίκιο, στη βάση τάχθηκε ενάντια στο
Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα,
ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Και έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και
καθοδηγητή. Το Κόμμα και όταν σήκωσε δική του παντιέρα. του έδωσε τη δυνατότητα
και τον βοήθησε να σκεφτεί και να διορθώσει το στραβοπάτημα του. Δεν το έκανε
όμως αυτό το πράγμα και πήγε και έφαγε το κεφάλι του. Ο Τίτο τον έβαλε και
έφαγε το κεφάλι του».
Υπάρχει μία εισέτι μαρτυρία, δια της οποίας αποδεικνύεται
ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» εθεωρείτο υπό του Κ.Κ.Ε. ως «δηλωσίας» και όχι ως
δήθεν υποβάλλοντας δήλωση μετανοίας κατ' εντολή του Αρχηγού του Κόμματος,
προκειμένου να εργασθεί δια την ανασυγκρότηση αυτού. Συγκεκριμένως, το παλαιό
στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και του Ε.Α.Μ., ο δικηγόρος Χ. Γ. Τσιρίδης, σε
δημοσιευθείσα επιστολή του εις την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», της 28ης
Ιανουαρίου 1982, αναφέρει ότι κατά την σύσκεψη κομμουνιστικών στελεχών εις το
Καρπενήσι (Νοέμβριος — Δεκέμβριος 1943) ετέθη η ερώτηση εάν ο «Άρης
Βελουχιώτης» είναι μέλος του Κ.Κ.Ε. Εις την ερώτηση αυτήν, γράφει, απήντησε ο
Α' Γραμματεύς του Κ.Κ.Ε. Στερεάς, Ηλίας Μανιάτης, ως εξής: «Μη ξεχνάτε ότι ο
Άρης είναι δηλωσίας...».
Αλλά και ο Γιάννης Ιωαννίδης, εις την σελίδα 158 του βιβλίου
του «Αναμνήσεις», σημειώνει: «Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου κάνει τη δήλωση.
Όταν ένοιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ' αυτά τα πράγματα πάντα ήταν
εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια
τάση προς την αλητεία. Μ' αυτόν γνωρίστηκα αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό
Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους
τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ' αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες
κλπ. Αυτός τους κρατούσε... Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες
δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι
χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του,
μέσα στο αίμα του... Τον έπιασαν. τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και
βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα. Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό,
επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες...».
Κατά την διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, ο Θανάσης
Κλάρας, ελεύθερος πλέον, καθ' ο «δηλωσίας», επιστρατεύεται και υπηρετεί ως
απλούς στρατιώτης εις την 10ην πυροβολαρχία Αντιαεροπορικού Πυροβολικού, υπό
τον τότε λοχαγό Σταμάτιο Πάρδον.
Κίναιδος, σαδιστής και μέθυσος
Εκτός όμως της λωποδυτικής
δράσεως
του, ο «Άρης Βελουχιώτης» έχει να επίδειξη και τρία άλλα
σοβαρά ελαττώματα, δια τα οποία ομιλούν πολλοί και μάλιστα αρκετοί εκ
προσωπικής αντιλήψεως, ως και «σύντροφοι» του και στενοί συνεργάτες του. Ο
«Άρης Βελουχιώτης» κατηγορείται ευθέως ως μέθυσος, σαδιστής και ανώμαλος
(κίναιδος).
Δια τις ιδιότητες του αυτός γράφει ο Βρετανός λοχαγός Ντένις
Χάμσον, εις τις σελίδες 77 και 78 του βιβλίου του «Με τους Έλληνες στο
Γοργοπόταμο», τα εξής:
«Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη - ο οποίος αργότερα θα
ήταν τόσο φιλικός μαζί μου όσο δεν ήταν ποτέ με οποιοδήποτε ξένο - ήταν
δυσάρεστη. Μέσα σ' εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του - ήταν
κάποιος που δεν σεβόταν ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άντρας. Νομίζω πως ήταν
ο πιο αδίστακτος άντρας που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος. Ήταν
ένας πρώην δάσκαλος, που είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά
αδικήματα... Ένας έξυπνος, ικανός άντρας, χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη
συμπόνια, ένας θαυμάσιος ψυχολόγος, ένας φανατικός αρχηγός. Αργότερα, όταν τον
γνώρισα καλύτερα, δεν είχα καμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας
ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικό
γδάρει ζωντανό αν νόμιζε πως αυτό τον συνέφερε. Εξακολουθούσε να είναι
παιδεραστής και ήταν φανερό, γιατί είχε σχεδόν μυθική φυσιογνωμία - ήταν πολύ
γενναίος και πέθανε από βίαιο θάνατο το 1945, όταν ένας οπαδός του τον σκότωσε,
αυτόν και το αγόρι σύντροφο του με μια χειροβομβίδα. Τα κεφάλια τους τα είχαν
καρφώσει σε πασσάλους και τα είχαν εκθέσει στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Ήταν μια
ζωηρή και σημαντική φυσιογνωμία σ' αυτή την περίοδο της ελληνικής αντιστασιακής
ιστορίας».
Επίσης, ο ίδιος, ο λοχαγός Ντένις Χάμσον, ο οποίος ήταν
μέλος της Βρετανικής ομάδος καταδρομέων, η οποία ρίφθηκε δι' αλεξιπτώτων την
νύκτα της 30ής Σεπτεμβρίου 1942 εις την Ελλάδα, με αποστολή την ανατίναξη της
γέφυρας του Γοργοπόταμου, εις την σελίδα 98, της αγγλικής εκδόσεως του βιβλίου
του «WE FEEL AMONG GREEKS»
δεν διστάζει να υπαινίχθη πως ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν ομοφυλόφιλος:
«Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήταν αξιοσημείωτο
ότι είχε πάντοτε ως έμπιστο ακόλουθο έναν όμορφο νεαρό, με ρόδινα μάγουλα».
Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνει, από το βιβλίο του λοχαγού
Ντένις Χάμσον, και ο αριστερός συγγραφεύς Αντρέας Κέδρος, ο οποίος αναφερόμενος
εις τις σεξουαλικές διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη», γράφει εις την σελίδα 160,
του βιβλίου του «Η Ελληνική αντίσταση 1940-44», τόμος Α', τα εξής:
«...Κυκλοφορούσε γι' αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος.
Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συνόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, "όμορφο
παλικάρι με ρόδινα μάγουλα"... Ο Άρης, απευθυνόμενος προς τους αντάρτες
του, είπε μια ωμή φράση που αξίζει να αναφερθεί: Βρε, πάρτε το χαμπάρι, την
ψ... εδώ παν' θα την έχουμε μόνο για κατούρημα»!
Εξ άλλου και ο Βρετανός συνταγματάρχης σύνδεσμος μετά του
Ε.Λ.Α.Σ. Νικόλας Χάμμοντ, ο οποίος γνώρισε προσωπικώς τον «Άρη Βελουχιώτη», εις
την σελίδα 136 του βιβλίου του «Με τους αντάρτες 1943-44». γράφει περί αυτού τα
εξής:
«(Ο Άρης), ο πρώτος «καπετάνιος» του Ε.Λ.Α.Σ., ήταν διάσημος
για τη γενναιότητα αλλά και τη σκληρότητα του. Αιμοβόρος και σαδιστής,
διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα. Είχε δολοφονήσει
πολλούς συμπατριώτες του... Αντιπροσώπευε το βασικό τούρκικο τύπο του
τραμπούκου (ψευτοπαλληκαρά) στην ελληνική του εκδοχή».
Τέλος, ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλλιαμ Τζόρνταν, εις το
εκδοθέν βιβλίο του, υπό τον τίτλο: «Η αλήθεια περί της Ελλάδος», αποκαλεί τον
«Άρη Βελουχιώτη»: «Ο κόκκινος Φύρερ της Ελλάδος» και υποστηρίζει ότι «διώχτηκε
νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και
αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής». Γράφει, επίσης, ότι ο
«Άρης Βελουχιώτης» «έφθασε στην ομοφυλοφιλία» και: «ήταν εκ γενετής»
διεστραμμένος και σαδιστής... προ παντός όμως ήταν εγκληματίας. Ένας από τους
απαισιώτερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους,
η φύση. Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής... Και
πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην
επιστήμη των βασανιστηρίων... το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις
του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν... Το αγαπημένο
μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερη του διασκέδαση, ήτανε να χαράζει βαθιά το κορμί
των θυμάτων και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία
προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο από «τ' αστεία του
ζωηρού αυτού παιδιού» ήτανε να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει
τ' αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν
εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσιασμό» («Ελεύθερη Ώρα», 19 Φεβρουαρίου 1982).
Δια την γενετήσια αυτήν διαστροφή του «Άρη Βελουχιώτη»
ασχολείται και ο γνωστός Βρετανός συνταγματάρχης Κρις Γούντχαουζ, ο διατελέσας
και αρχηγός της Βρετανικής στρατιωτικής αποστολής και σύνδεσμος μετά του
Ε.Λ.Α.Σ. Ούτος, έχων προσωπική αντίληψη δια τον «Άρη Βελουχιώτη», μετά του
οποίου ευρίσκετο εις καθημερινή σχεδόν επαφή και συνεργασία, γράφει εις την
σελίδα 63 του βιβλίου του «ΤΗΕ STRUGGLE FOR GREECE»
τα εξής:
«Ο Άρης Βελουχιώτης, λεγότανε ότι ήταν σαδιστής και
περιστασιακώς ομοφυλόφιλος... Υπάρχουν δε πολλοί αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων,
ότι ήταν πρόθυμος να φονεύει και να παρευρίσκεται εις φόνους».
Ο διατελέσας βοηθός του Αμερικανού Στρατιωτικού Ακολούθου
παρά τη Ελληνική Πρεσβεία Ουΐλλιαμ Μακνήλ γράφει, επίσης, εις την σελίδα 55 του
βιβλίου του «Το ελληνικό δίλημμα, πόλεμος και επακόλουθα», μεταξύ πολλών άλλων
και τα εξής:
«Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν κομμουνιστής και σαδιστής... Η ομάς
του απέκτησε φήμη δι' απεριόριστη απανθρωπιά και τόλμη. Συχνάκις υπηρέτησε εις
ειδικό εκτελεστικό απόσπασμα, το οποίον βασάνισε και φόνευσε άνδρας
καταδικασθέντες υπό των λαϊκών δικαστηρίων».
Επίσης, ο συγγραφεύς Ελληνοαμερικανός Καθηγητής Ιωάννης
Ιατρίδης, αναφέροντας
μένος εις τον «Άρη Βελουχιώτη», εις την σελίδα 24 του
βιβλίου του «Εξέγερση στην Αθήνα», γράφει: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας
κομμουνιστής με σαφείς σαδιστικές τάσεις».
Αλλά και ο γνωστός δια την αντικειμενικότητα του και την
αμεροληψία του Ντόναλντ Χάμιλτον-Χιλλ, αξιωματικός των Βρετανικών δυνάμεων
καταδρομών, οι οποίες, μεταξύ άλλων, συμμετέσχον εις τις επιχειρήσεις
απελευθερώσεως της Ελλάδος, αναφερόμενος εις την γνωριμία του διοικητού της
Μονάδος του μετά του «Άρη Βελουχιώτη», κατά την διάρκεια παραταθέντος γεύματος
εκ μέρους του τελευταίου, γράφει, εις το βιβλίο του «Αποστολή 5.0.Ε.», τα εξής,
δια τις σεξουαλικές ανωμαλίας του «Πρωτοκαπετάνιου» του Ε.Λ.Α.Σ.:
«Κατά την διάρκεια του γεύματος, ο Άρης αφιέρωσε ιδιαιτέρως
την προσοχή του εις ωραίο νεαρό. δεκαοκτώ περίπου ετών, καθήμενο εις το
αριστερό του, τον οποίον διαρκώς θώπευε και συνεχώς σιγοκυτούοε κάτω από το
πηγούνι, ως να επρόκειτο περί νεαρός γυναικός».
Ένας, άλλως τε, εκ της προσωπικής φρουράς του «Άρη
Βελουχιώτη», ο «μαυροσκούφης» πρώην ληστής Ν. Δράκος, ο αποκεφαλίσας, τελικώς,
τον «Άρη Βελουχιώτη» και τον «Τζαβέλλα» (Γιάννη Αγγελάτο), παραδέχθηκε ότι ο
«Άρης Βελουχιώτης» ήταν σεξουαλικώς ανώμαλος. Τούτο προκύπτει εκ δημοσιεύματος
της 11ης Αυγούστου 1979, εις την 15θήμερον εφημερίδα «Ελληνικό θάρρος», όπου
αναφέρονται και τα εξής:
«Ίσως να ενδιαφέρει τους κομμουνιστές (και τους αφελείς που
τους πιστεύουν ότι ο Ν. Δράκος (υπασπιστής του Άρη Βελουχιώτη, συλληφθείς υπό
του Εθνικού Στρατού το θέρος του 1945) δεν ηρνήθη τις ανωμάλους σεξουαλικός ροπές
του Άρη. Ανέφερε, μάλιστα, ότι ολίγον πριν ο Βελουχιώτης αυτοκτονήσει, έδωσε
εις τον Ιωάν. Γρηγορόπουλον («Λέοντα») τον αναφερόμενο ως τον πλέον «αγαπημένο»
του εκ των «φίλων» του, εν Ρωσικό παράσημο, το ωρολόγιό του και πέντε χρυσές
λίρες...».
Συγκεκριμένως, ο ανήκων εις την προσωπική φρουρά του «Άρη
Βελουχιώτη» και αποκεφαλίσας αυτόν μετά τον φόνο του, «καπετάν Δράκος», εις την
μετά την σύλληψη του δοθείσα ένορκο μαρτυρική κατάθεση του, της 18ης Ιουνίου
1945, μεταξύ πολλών άλλων, ανέφερε:
«Επίσης ως προς την ιδιαίτερη ζωή του ΑΡΗ καταθέτω ότι ούτος
κατά την στιγμήν όπου τραυματίσθηκε παρέδωσε εις τον ψυχογιό του ονόματι ΛΕΩΝ
εν ΡΩΣΙΚΟ ΠΑΡΑΣΗΜΟ, 3 χρυσές λίρες και το ωρολόγιο του και τον οποίον ψυχογιό
είχε και χρησιμοποιούσε ως επιβήτορα δια να ικανοποιεί τις παρά φύση
σεξουαλικές του ορμές» (Μπάμπης Γεωργούλας. «Το άκρως απόρρητο αρχείο της
εξόντωσης του Άρη», σελίδες 47 και 12).
Αλλά και η υπ' αριθμ. 13/31.12.45 απόφασης του Συμβουλίου
Πλημμελειοδικών Τρικάλων. εις την δ' σελίδα αυτής, περιλαμβάνει και τα εξής:
"Δέον να τονισθεί ότι κατά την συμπλοκή, ο Άρης
Βελουχιώτης τραυματισθείς βαρέως εις την κεφαλήν και συναισθανόμενος εγγίζοντας
τον θάνατον, κάλεσε τον εκ των κατηγορουμένων υπασπιστή του Ιωάννη Νικολόπουλο
ή Λέοντα, που χρησιμοποιούσε ως όργανον ικανοποιήσεως των παρά φύση ποταπών
ορμών του (όρα απολογίας Σωτ. Δράκου, Δέσπως Αγόρου), εις τον οποίο παρέδωσε
ποσόν τι λιρών και εν ρωσικό παράσημο...» («Εθνική Αντίστασης», Σεπτεμβρίου
Οκτωβρίου 1997).
Αλλά και το αναρχικό περιοδικό «Ιδεοδρόμιον», δια να
υποδήλωση την σεξουαλική διαστροφή του «Άρη Βελουχιώτη», δημοσίευσε, το έτος
1980. φωτοσύνθεση παρουσιάζουσα αυτόν φέροντα γυναικεία εσώρουχα. Η φωτοσύνθεση
αύτη του θηλυπρεπούς «Άρη» αναδημοσιεύτηκε εν συνεχεία και εις αρκετές
εφημερίδας και περιοδικά.
Το μηνιαίο περιοδικό «Ντοκουμέντα 1940-1949», του
«Ινστιτούτου Σπουδής της Ιστορίας», τόμος πρώτος, σελίδα 74, αναδημοσιεύει και
αυτό την φωτοσύνθεση του περιοδικού «Ιδεοδρόμιο» και εις τον υπότιτλο
σημειώνει:
•Ή ...Σουλτάνα, όπως παρουσιάζεται στο κομμουνιστικό
περιοδικό «Ιδεοδρόμιο»! Αυτός... ο λεβέντης «πρωτοκαπετάνιος» των συμμοριών του
Ε.Λ.Α.Σ. αποφάσιζε κάποτε ποιος Έλληνας είναι προδότης και ποιος όχι! Και έτσι,
ανεξέλεγκτα, χωρίς καμία καθυστέρηση, οι πραιτοριανοί του Κ.Κ.Ε. τον βασάνιζαν
απάνθρωπα και τον ακρωτηρίαζαν. Ήταν η εποχή της «εθνικής αντίστασης»!
Την ομοφυλοφιλική ιδιοσυγκρασία του «Άρη Βελουχιώτη»
υπαινίσσεται, εμμέσως μεν, πλην σαφώς και ο σχολιαστής της εφημερίδος
«Ελεύθερος Κόσμος», της 28ης Μαρτίου 1978, ο οποίος αναφερόμενος εις δημοσίευμα
του «Ριζοσπάστη», κατά το οποίον «Τούτες τις μεγάλες μέρες, ο λαός μας
τσουγκρίζει το ποτήρι του, με τους Καραϊσκάκηδες και τους Βελουχιώτηδες...»,
παρατηρεί λίαν ευστόχως και εμπαικτικά: «Αν και η σύγκριση αποκλείεται, εφ όσον
οι Καραϊσκάκηδες ήσαν άνδρες...». Η ιδία επίσης εφημερίδα σχολιάζοντας, την
28ην Ιουλίου 1981, το αναγραφέν την 23ην Ιουλίου 1981 υπό των αναρχικών
σύνθημα, επί των τοίχων του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Η ομοφυλοφιλία δεν είναι
διαστροφή. Διεστραμμένη είναι η κοινωνία μας», σημειώνει λίαν ευστόχως και
σκωπτικά: «Τα ίδια δίδασκε και εφάρμοζε και ο Άρης Βελουχιώτης, ο
πρωτοκαπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ.!».
Επί του ιδίου θέματος παρουσιάζει σχετική δημοσιογραφική
έρευνα και το περιοδικό «Νέοι Άνθρωποι» της 17ης Ιανουαρίου 1981, ως και η
εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» της 18ης Ιανουαρίου 1982. Εκεί παρουσιάζονται αϊ
γνώμες πρώην ανταρτών του Ε.Λ.Α.Σ., περί της ηθικής υποστάσεως του «Άρη
Βελουχιώτη». Μεταξύ άλλων, ούτοι αποφαίνονται ως εξής:
«Σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, συνδυάζοντας και μερικά
άλλα περιστατικά, λέω μόνο τούτο: Δεν ήταν καθαρός πάνω στο θέμα».
«Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι υπήρχαν καταθέσεις
ανταρτών στις Στρατιωτικές Υπηρεσίες, ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν ήταν φανατικός
άνδρας. Βέβαια αποδείξεις δεν υπήρχαν. Άλλωστε ποτέ δεν υπάρχουν τέτοιες
αποδείξεις».
«Ανοικτά θα μιλήσω. Ο Άρης ήταν ομοφυλόφιλος. Έχω υπ' όψιν
μου ένα περιστατικό».
«Αδιαφορώ τι ήταν ο Άρης σεξουαλικά. Αλλά πρέπει να ήταν
χαλασμένος. Υπάρχει ένα βιβλίο Εγγλέζου, που τον είχαμε στο βουνό, που τον λέει
καθαρά ομοφυλόφιλο».
«Ένας Λαμιώτης, Πλατής επονομαζόμενος, είχε καταθέσει τότε
στον στρατηγό Κατσώτα, ότι ο Άρης ήταν όχι φανατικός άνδρας. Στον Άρη ένα ήταν
βέβαιο: Κάτι δεν πήγαινε καλά σε όλη του την ψυχική κατάσταση. Είχε πολλά
ψυχολογικά προβλήματα».
Η εφημερίδα «Ελεύθερος» δημοσίευσε την 19ην Σεπτεμβρίου 1997
επιστολή του Αθανασίου Κάβουρα («καπετάν Βασίλη») εκ Λεονταρίου Αρκαδίας, ο
οποίος υπηρέτησε επί μακρόν χρονικό διάστημα υπό τις διαταγές του «Άρη
Βελουχιώτη», μέχρι της μεταθέσεώς του εις το 9ον Σύνταγμα Πελοποννήσου του
Ε.Λ.Α.Σ., υπό τον τίτλο: «θέλουν να ηρωποιήσουν τον πιο μεγάλο προδότη». Εις
την επιστολή του αυτήν ο Αθανάσιος Κάβουρας περιγράφει την διάλυση υπό του
Ε.Λ.Α.Σ. του 5/42 Σ.Ε. (17η Απριλίου 1944) και την σφαγή του Αντισυνταγματάρχη
Δημητρίου Ψαρρού, καταλήγοντας:
«...Στο θέμα του Ψαρρού υπήρξαμε αιμοσταγείς βασανιστές άνευ
προηγουμένου και με μια λέξη τέρατα…».
Ακολούθως, περιγράφει μετά φρικιαστικών λεπτομερειών την
σφαγή, υπό του ιδίου του «Άρη Βελουχιώτη», εις το χωρίον Κροκύλειον Δωρίδας,
μιας νέας 20 ετών, επειδή ο υπολοχαγός αδελφός της υπηρετούσε εις τον Ε.Δ.Ε.Σ.
του Ναπολέοντος Ζέρβα, την αποτρόπαια σφαγή εγκύου γυναικός και την θανάτωση
του κυοφορούμενου βρέφους της. εις το χωρίον Μαυρολιθάρι Παρνασσίδος, δια
παρόμοια ως και προηγουμένως, αιτία, τον φρικαλέο βασανισμό και την εκτέλεση
αντιφρονούντος χωρικού εις Μοναστήρι Δομοκού και τον αποκεφαλισμό του ανηλίκου
υιού του, και πολλές αλλάς περιπτώσεις, τις οποίας γνωρίζει εκ προσωπικής
αντιλήψεως. Ούτος, προς επιβεβαίωση της αληθείας των ισχυρισμών του,
επικαλείται την μαρτυρία των Ελασιτών Καραχάλιου και Σπυροπούλου, εκ
Μαλανδρίνου Δωρίδας, οι οποίοι ήσαν παρόντες την εποχή εκείνη και έζησαν τα
γεγονότα.
Επίσης, ο Αθανάσιος Κάβουρας («καπετάν Βασίλης») αναφέρεται
και εις τις σεξουαλικός ανωμαλίας του «Άρη Βελουχιώτη» και περιγράφει μετά
λεπτομερών συγκεκριμένες ομοφυλοφιλικές σχέσεις του μετ’ ανταρτών του Ε.ΛΑ.Σ.
και μάλιστα ευθύς αμέσως μετά την υπό του ιδίου διάπραξη ειδεχθών εγκλημάτων.
Τούτο αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωσιν σαδισμού.
Εξ άλλου, ο ίδιος ο «Άρης Βελουχιώτης», υπεραμυνόμενος του
εαυτού του, αφ' ενός μεν δια το μίσος και την αποστροφή που έτρεφε δια το
γυναικείο φύλο. αφ' ετέρου δε δια τις σεξουαλικές διαστροφές του, προσπάθησε να
δικαιολογηθεί, λέγων ότι οι ανωμαλίες του ωφείλοντο εις πάθηση, η οποία δήθεν
προήλθε εκ των βασανισμών, εις τους οποίους υπεβλήθη υπό της Αστυνομίας. Ούτω,
ο κομμουνιστής Καθηγητής Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, διατελέσας και βουλευτής
της Ε.Δ.Α., αφηγείται εις την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 11ης Ιανουαρίου
1982, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» του είχε εκμυστηρευθεί πως ήταν ανίκανος,
αποδίδων την πάθηση του εις βασανισμό υπό της Αστυνομίας. Και ο Κ. Γ.
Καλογερόπουλος, αναφερόμενος εις το ανωτέρω περιστατικό, γράφει εις άρθρον του,
εις την εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» της 17ης Ιανουαρίου 1982, τα εξής
σχετικώς:
«Άσχετα προς τα αίτια, όμως, της παθήσεως, συνάγεται πως ο
ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε, νια να επιδεικνύει τον ανδρισμό του ή
για να εκδικείται το ελάττωμα του».
Συγκεκριμένως, ο πολιτικός και νομικός σύμβουλος του
Ε.Λ.Α.Σ. Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος δήλωσε, προς την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»
της 11ης Ιανουαρίου 1982, τα εξής:
«Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, είναι ότι ο
αρχικαπετάνιος του Ε.ΛΑ.Σ. ήταν μια δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα (σ.σ.
σχιζοφρενής). Υπέφερε από ψυχικά τραύματα, π.χ. από ισχυρό πλέγμα μειονεξίας,
λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε., εξ αιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που
είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν. Υπέφερε ακόμη και από άλλα, ειδικής φύσεως
απωθημένα, δημιουργημένα από ορισμένη λειτουργική ανεπάρκεια, που του είχε
προκαλέσει ο παρατεταμένος βασανισμός του με πάγο, που τον είχαν υποβάλει, κατά
την ομολογία του ιδίου... Εξ άλλου, η λειτουργική ανεπάρκεια του, για την οποία
μου είχε μιλήσει ο ίδιος, του προκαλούσε αντισταθμιστική ψυχική αντίδραση και
τότε φαίνεται ότι γινότανε ένας επιθετικός, σκληρός και αδυσώπητος άνθρωπος,
όπως κυκλοφορούσε η φήμη στο αντάρτικο και στον πληθυσμό. Αντίθετα ρε τους
υπουργούς κ.κ. Τζουμάκα και Γιαννόπουλο
Ακόμα και στελέχη και η ηγεσία του Κ.Κ.Ε,
της εποχής, δυσφορούσαν με την διεστραμμένη
εγκληματικότητα του «Άρη Βελουχιώτη»
Β' Μέρος
Όπως ανεγράφη εις το προηγούμενο τεύχος, ο «Άρης
Βελουχιώτης», εκτός από σεσημασμένος πορτοφολάς και γνωστός ανώμαλος (κίναιδος),
ήταν επίσης αλκοολικός (μέθυσος) και σαδιστής.
Έπινε το ούζο με το... τσουκάλι
Πράγματι, ο κομμουνιστής Σαράντης Πρωτόπαπας («Γιώργης
Κικίτσας»), εις δοθείσα συνέντευξη του προς την εφημερίδα «Αυγή», της 3ης
Ιανουαρίου 1982, αποκαλύπτει ότι:
«Τον Σεπτέμβρη του 1943, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του
Κ.Κ.Ε., σε ιδιαίτερη συζήτηση για τον Άρη είπε ότι είναι πότης» (σ.σ. ο πίνων
οινοπνευματώδη εις ικανή ποσότητα, μέθυσος).
Ο Θανάσης Κλάρας ήταν μέθυσος από νεαρότατης ηλικίας. Όπως
δε αναγράφεται εις το περιοδικό «Έψιλον» της 18ης Ιουνίου 1996, ούτος «εις
ηλικία 18 ετών μαθαίνει να πίνει το ούζο με το τάσι (πλατύστομο κύπελλο)».
Μάλιστα, ο Τρύφων Παπαθανασίου, αναφερόμενος εις την
εκτέλεση του 14χρονου υιού του γαιοκτήμονα Νικολάου Μαραθέα, Γεωργίου, γράφει
εις την σελίδα 18 του βιβλίου του «Η μαύρη βίβλος των εγκλημάτων του Ε.Α.Μ.»,
τα ακόλουθα:
«Βραδύτερα, τον υιό Μαραθέα εκτέλεσε μόνος του ο Άρης
Βελουχιώτης, εις στιγμές διασκεδάσεως και κατόπιν αγρίας ουζοποσίας. Διότι, ο
εκλεκτός αυτός καπετάνιος του Ε.Α.Μ.-Ε.ΛΑ.Σ. έπινε το ούζο με το τσουκάλι»
(Αξιωματικός Π.Ν. Χαράλαμπος Λύρας - «Ελεύθερη Ώρα» 30ής Ιουνίου 1981).
Φαίνεται ότι η «αγρία ουζοποσία» είχε ως αποτέλεσμα, λόγω
και της υφισταμένης λειτουργικής ανεπαρκείας του και εν συνδυασμό μετ' αυτής,
να καταληφθεί ο «Άρης Βελουχιώτης» υπό σαδιστικού παροξυσμού και να προβεί εις
την θανάτωση του 14ετούς Γεωργίου Μαραθέα.
Επί του ιδίου θέματος γράφει και ο εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. εις
την Κεντρική Επιτροπή του Ε.ΛΑ.Σ., ο Υπολοχαγός Φοίβος Γρηγοριάδης («Φώτης Βερμαίος»),
εις το ιστορικόν ανάγνωσμα του, υπό τον τίτλο «Από τις σφαγές του Άρη
Βελουχιώτη, ως τις νάρκες του συμμοριτοπολέμου» εις την εφημερίδα «Ελεύθερος
Κόσμος» της 6ης Απριλίου 1975, τα εξής:
«Μήνα ολόκληρο και παραπάνω μετά την απαγωγή, θα αφήσει το ένα.
Το άλλο παιδί, ποτέ δεν θα το δει η συφοριασμένη μητέρα του. Πολύ αργότερα -
άλλους δύο μήνες και παραπάνω - θα γίνει γνωστό το τέλος του: Το σκότωσε ο
Βελουχιώτης κοντά στο χωριό Κολοκυθιά, κατά τις 20 Αυγούστου. Γιατί η τόση και
τόσο αδικαιολόγητη θηριωδία; Η απαράδεχτη εξήγηση, θα δώσει λαβή φρικιαστικών
υπονοιών αργότερα σε αρκετά κομματικά στελέχη:
Αν ήταν για αντίποινα, έπρεπε να το πει. Όχι. θα τον έπιασε
κανένας σαδιστικός παροξυσμός. Ό,τι και αν ήταν, το έγκλημα έβαλε την σφραγίδα
του, στην πρώτη «δράση» της πρώτης ομάδας του Ε.Λ.Α.Σ.».
Δια την ροπή του «Άρη Βελουχιώτη» εις την ουζοποσία γράφει
και ο «Νικηφόρος» (Δημήτριος Δημητρίου), εις την σελίδα 128 του βιβλίου του «Η
κατοχή στα βουνά της Ρούμελης», τα εξής:
«Ο Άρης έπνιγε καμιά φορά τη θλίψη του στο πιοτό, αλλά χωρίς
να φανεί μεθυσμένος».
Και ο Γάλλος συγγραφεύς Ντομινίκ Εντ, εις τις σελίδες 64 και
141 του βιβλίου «Οι καπετάνιοι», δίδει ορισμένα στοιχεία δια την αδυναμία του
«Άρη Βελουχιώτη» προς την ουζοποσία, γράφων:
«Πριν το φαγητό, κάθεται στην πλατεία του χωριού και
κατεβάζει μερικά ποτηράκια ούζο, το ένα πάνω στ' άλλο... Είναι πασίγνωστο πως
του Άρη του αρέσει το ούζο»....... «Το ούζο δεν καταφέρνει
να τον ζωντανέψει. Το μπουκάλι σε λίγο είναι άδειο, ο Άρης
έχει πιει μονοκοπανιάς καμιά δεκαριά ποτήρια».
Αλλά και ο Πολιτικός Επίτροπος (Κομισάριος) του Κ.Κ.Ε. εις
τον Ε.Λ.Α.Σ., «Τάσος Λευτεριάς» (Βαγγέλης Παπαδάκης), δύο μήνες μετά την
ανάληψη των νέων του καθηκόντων, ήτοι τον Δεκέμβριο του 1942, συνέταξε και
υπέβαλε, προς την Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., έκθεση, εις την οποίαν
περιγράφει «τα διαπραχθέντα υπό του «Άρη Βελουχιώτη» εγκλήματα, ως και τις
ακατονόμαστες θηριωδίες». Επίσης, αυτός «υπογραμμίζει την φρίκη που προκαλούν
εις τον λαό τα εγκλήματα του, τα οποία δεν είχαν πολλάκις πολιτικά κίνητρα,
αλλά ήσαν ξεσπάσματα οργής, θηριωδίας και μέθης».
«Δια να ξυπνήσει ο Αρχηγός έπρεπε να πραγματοποιηθεί πρώτα η
εντολή που έδινε, με κλεισμένα μάτια:.
- Ντούλα, συνδαύλισε τη φωτιά.
Ο Ντούλας, η ορντινάντσα του, έβαζε τότε στην φωτιά ένα
μπρίκι γεμάτο ούζο. Όταν
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κομμένο κεφάλι τον Άρη Βελουχιώτη, που μεταφέρθηκε στην
πλατεία των Τρικάλων και κρεμάστηκε σε φανοστάτη μαζί με εκείνο τον Τζαβέλα. Η
ανωτέρω φωτογραφία έχει δημοσιευθεί και στη σελ. 5 τον βιβλίου «Τα παρασκήνια
του Γοργοποτάμου», εκδόσεις Ασκραίος, 1988, τον Αλέκου Ζωγράφου - «Λαοκράτη».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
έπαιρνε βράση, έριχνε και μια κουταλιά μέλι. Και με το
αχνιστό ρόφημα -ένα φλιτζάνι του τσαγιού άνοιγαν τα μάτια του Αρχηγού.
Έτσι, με τους ατμούς του ούζου, άρχιζε η ημέρα του. Χωρίς η
αρχή να σημαίνει και παράλυση. Το «κράμα ελαττωμάτων και ικανοτήτων» (ο «Άρης
Βελουχιώτης») είχε αντοχή... Το βραστό ούζο γίνεται κακός σύμβουλος πολλές
φορές. Και έτσι επιβεβαιώνει μόνος τις καταγγελίες της πολιτικής καθοδήγησης»
(«Ελεύθερος Κόσμος» - «Το χρονικό μιας οκταετίας», 4ης και 6ης Ιανουαρίου
1976).
Εξ άλλου, ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ομιλών κατά την διάρκεια
του «ιστορικού συμποσίου» της 15ης-16ης Ιουνίου 1995, με θέμα «Η προσωπικότητα
του Άρη Βελουχιώτη και η Εθνική Αντίσταση», σελίδα 39, προσπαθεί να απόδειξη
δια της γνωστής μεθόδου της «εις άτοπον απαγωγής», ότι ο «Άρης Βελουχιώτης»
ήταν μεν πράγματι μέγας πότης, δηλαδή αλκοολικός, αλλά παρ' όλα ταύτα δεν
παράπαιε και δεν παραφερότανε, συνεπεία αυτού.
Συγκεκριμένως, ούτος λέγει:
«Στον Άρη άρεσε το ποτό, κυρίως το δυνατό, το τσίπουρο μα
δεν τον είδε κανείς ποτέ μεθυσμένο. Ή δεν έπινε όσο λένε ή άντεχε τερατωδώς στο
οινόπνευμα· οι πιο αξιόπιστες μαρτυρίες κλίνουν στο δεύτερο».
Ακολούθως δε συμπεραίνει αυθαιρέτως:
«Αν ο Άρης πέρναγε τα όρια στο ποτό, αν ήταν ο Αρχηγός που
μεθούσε και παραφερνόταν, δεν θα μπορούσε να επιβάλλεται....»!.
Λησμονεί, όμως, ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ότι ο «Άρης
Βελουχιώτης» αφ' ενός μεν προέβαινε εις θηριώδεις βασανισμούς και εκτελέσεις
μετά από αγρία ουζοποσία, αφ' ετέρου δε ούτος επιβαλλότανε αποκλειστικώς και
μόνον δια της βίας των όπλων, της τρομοκρατίας, της φρίκης, του ολέθρου και των
σφαγών. Ο «πρωτοκαπετάνιος» της Ρούμελης και της Πελοποννήσου υπήρξε ο υπ'
αριθμόν 1 τρομοκράτης επί κατοχής. Άλλως τε, η ιατρική επιστήμη έχει
διαπιστώσει ότι υπάρχουν αλκοολικοί, οι οποίοι ουδέποτε περιπίπτουν εις μέθη.
Ούτοι, όμως, προδίδονται συν τοις άλλοις και από την διαταραχή της συμπεριφοράς
των και από τις απότομες ψυχοδιανοητικές μεταπτώσεις των, λόγω της εξ
οινοπνεύματος δηλητηριάσεως, ήτις προσβάλλει το νευρικό των σύστημα και τον
εγκέφαλο των, όπως ακριβώς συνέβαινε και εις την περίπτωσιν του «Άρη Βελουχιώτη
».
Χαρακτηριστική, μάλιστα, περίπτωση εκδηλώσεως υπό του «Άρη
Βελουχιώτη» συμπτωμάτων σαδιστικού παροξυσμού, προσκληθέντος εξ
αντισταθμιστικής ψυχικής αντιδράσεως, ως εκ της λειτουργικής ανεπαρκείας του
και εκ της αποτόμου ψυχοδιανοητικής μεταπτώσεως, συνεπεία του αλκοολισμού του,
αποτελεί και η περιγραφόμενη τοιαύτη, υπό του εξτρεμιστή της άκρας Αριστεράς
Γιώργου Κοτζιούλα. Αυτός, εις την σελίδα 134 του βιβλίου του «Όταν ήμουν με τον
Άρη — Αναμνήσεις», αφηγείται το κάτωθι περιστατικό, εκ του οποίου προκύπτει,
πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν σαφώς λίαν
επικίνδυνος ψυχασθενής (σχιζοφρενής) και αδίστακτος εγκληματίας:
«Μία φορά, λέει, παρουσιάστηκε ένα παλικάρι του που είχε
προσβάλλει μια κοπέλα καθώς περνούσαν απ' τα χωριά. Ήταν αρχές ακόμα κι ο Άρης
είχε μετρημένους από κοντά του. Εννοείται πως τους είχε δασκαλέψει καλά να μην
πειράξουν ούτε βελόνι μοναχοί τους. Μα ο καινούργιος αντάρτης, που ήταν και
νιος στα χρόνια, δεν κρατήθηκε, αλλά έκαμε εκείνο που έκαμε. Γι' αυτό
καταδικάστηκε να μαχαιρωθεί. Έπεσαν αμάν, τίποτε. Δεύτερο λόγο δεν είχε ο Άρης.
Έπειτα όμως απ' το σφάξιμο τον είδαν ν' αγκαλιάζει με δάκρυα το ματωμένο κορμί.
- Τώρα τον κλαις; του λέει ο πατέρας του νεκρού απ' την
άκρη.
- Ναι, τιμώρησα τον φταίχτη, αλλά τώρα κλαίω το φίλο, το
σύντροφο...
Τέτοιος ήταν ο Άρης, τρυφερός, πονετικός, αισθηματίας, αλλά
και αλύπητος, όπου το καλούσε η ανάγκη, η θέση του σαν Αρχηγού»!!
Τον μέθυσο «Άρη Βελουχιώτη» σκιαγραφεί και ο Βρετανός
Συνταγματάρχης Έντυ Μάγιερς, Αρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής εις
την Ελλάδα, όταν διατυπώνει, εις την σελίδα 69 του βιβλίου του «Η Ελληνική
περιπλοκή», τις εντυπώσεις του εκ της πρώτης συναντήσεως του μετά του «Άρη
Βελουχιώτη», την 19ην Νοεμβρίου 1942, εις το χωρίον Μαυρολιθάριο Φωκίδος.
Γράφει, λοιπόν, ούτος μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Το απόγευμα, έφτασε ο Άρης με τους αντάρτες του. Ήταν ένας
κοντός άντρας (σ.σ. 1,60 μ.),
στο ίδιο ύψος με τον Ζέρβα, αλλά πιο γεροδεμένος απ' αυτόν. Η μακριά, μαύρη του
γενειάδα, που εξισορροπούνταν από το μαύρο, γούνινο καπέλο του, έδινε στο
πρόσωπο του μια ήπια, σχεδόν καλογερίστικη έκφραση, αλλά τα μάτια του ήταν
βαθιά χωμένα στις κόγχες τους και -εκτός όταν χαμογελούσε - έριχναν μια αγριάδα
στα χαρακτηριστικό του, που δεν χαλάρωναν παρά μονάχα όταν έπινε κρασί».
Επίσης, ο Υπαρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Κουβάς Σωτήριος,
εις το δημοσιευόμενο εις τα «Αστυνομικά Χρονικά» ιστόρημά του υπό τον τίτλο «Η
ιστορία του Κ.Κ.Ε», σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του «Άρη Βέλου- χιώτη» και κυρίως
τονίζει την διχασμένη προσωπικότητα του (σχιζοφρένεια) και τις απότομους
ψυχοδιανοητικές μεταπτώσεις του (αλκοολισμός), υπαινίσσεται δε σαφώς την
γενετήσιο διαστροφή αυτού (σεξουαλική ανωμαλία), γράφων:
«Ο Κλάρας υπήρξε συναισθηματικός ή κυνικός, κομπλεξικός και
αγαθός ή σαδιστής, ασκητικός και εγκρατής ή ανώμαλος, ακόμη δε ούτος
παρουσιάζει πλήθος άλλων α- αντιθέσεων» (τεύχος υπ' αριθ. 443 Απριλίου
1973,σελίς258).
Αξιόπιστες μαρτυρίες για το
σαδιστικό χαρακτήρα του Άρη
Δια τον χαρακτήρα και τις «αδυναμίες» του «Άρη Βελουχιώτη»,
έχουν ασχοληθεί πολλοί συγγραφείς. Ο διαπρεπής λογοτέχνης και ακαδημαϊκός
Στρατής Μυριβήλης, εις την σελίδα 115 του βιβλίου του «Απ' την Ελλάδα - Ταξιδιωτικά»,
ασχολείται με την ανωμαλία του γενετησίου ενστίκτου του «Άρη Βελουχιώτη» τον
οποίον χαρακτηρίζει: «κτήνος διεστραμμένο ερωτικά και διψασμένο από τη
σαδιστική λαγνεία του αίματος».
Ο διατελέσας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δημήτριος Χονδροκούκης, ο
οποίος είχε γνωρίσει προσωπικώς τον «Άρη Βελουχιώτη», περιγράφων την δράση και
τον χαρακτήρα του, αναφέρει εις την σελίδα 29 του βιβλίου του «Γκρεμίζω τον
θρύλο του Άρη Βελουχιώτη» και τα εξής:
«Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο υπερζηλωτής της υλοποίησης των
σχεδίων του Κ.Κ.Ε. λόγω ακριβώς της ιδιοσυγκρασίας του και του κομπλεξικού
ανδρικού «είναι». Γιατί, όπως έχει γίνει κοινώς παραδεκτό, ο σκληροτράχηλος
αυτός καπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν παθολογικά κίναιδος, πράγμα που έμμεσα το
ομολογούν και στενοί του συνεργάτες σε διάφορα συγγράμματα τους». Και εις την
σελίδα 65, του ιδίου βιβλίου του, συμπληρώνει: «Πολλά, πάρα πολλά έχουν λεχθεί
κι έχουν γραφτεί για την σεξουαλική προτίμηση του Άρη Βελουχιώτη. Ανοιχτά
κατηγορείται σαν παθητικός ομοφυλόφιλος, με σειρά περιστατικών. Μισούσε
θανάσιμα τις γυναίκες».
Δια την σαδιστική εξ άλλου συμπεριφορά του «Άρη Βελουχιώτη»,
η οποία αποτελεί σοβαρή ψυχική ανωμαλία, ομιλεί ο άλλοτε υπαρχηγός του Κ.Κ.Ε.
Γιάννης Ιωαννίδης. Ούτος γράφει τα εξής ανατριχιαστικά, ως προς τον τρόπον
ψυχαγωγίας του «Πρωτοκαπετάνιου».
«Έπιανε ένα παιδί, λόγου χάρη τσοπανόπουλο. Του έλεγε:
«Στάσου εκεί!». Αυτό, φοβισμένο, στεκόταν. Τραβούσε ο Άρης το πιστόλι και μπαμ
μια πιστολιά κοντά στο αυτί του παιδιού. Όχι βέβαια για να το σκοτώσει. Και
ύστερα: Χα, χα, ο Άρης μπροστά στους αντάρτες του. Πόσα άλλα τέτοια δε μου είπε
τότε ο Σιάντος, που τα είχε μαζεμένα. Έ, μπορούσες έναν τέτοιο άνθρωπο να τον
κρατάς επικεφαλής του αντάρτικου, επικεφαλής ενός μαζικού στρατού, όπως
σκεπτόμασταν από τότε ακόμα ότι θα γινόταν ο Ε.ΛΑ.Σ. και προσπαθούσαμε να τον
κάνουμε»; («Αναμνήσεις», σελίδα 160).
Δεν μας περιγράφει, όμως, ο Γιάννης Ιωαννίδης μερικά ακόμη
από τα «άλλα τέτοια» που του είπε ο Σιάντος, αν και μόνον αυτό αρκεί δια να
διαπιστωθεί ο βαθμός της νοσηρής αυτής ψυχικής διαστροφής και ανωμαλίας του
εγκληματία «Άρη Βελουχιώτη». Ούτος, ως περιγράφουν οι «σύντροφοι» του,
ηδονίζεται βασανίζοντας μέχρι θανάτου όσους συλλάμβανε ή παρακολουθών και
παρακινώντας τους δήμιους «μαυροσκούφηδες» να υποβάλλουν αυτούς εις σαδιστικές
ταλαιπωρίας.
Εξ άλλου, ο Γεώργιος Καϊμάρας, εις την σελίδα 38 του βιβλίου
του «Εθνική αντίσταση του 5/42 Σ.Ε. Ψαρρού 1941-1944», αναφερόμενος και αυτός
εις τις σαδιστικές μεθόδους και τα φρικιαστικά βασανιστήρια, δια των οποίων ο
«Άρης Βελουχιώτης» επιβαλλότανε, τόσον επί των κατοίκων της υπαίθρου, όσον και
επί των ανταρτών του, γράφει και τα εξής:
«Κατά την Κατοχή, λόγω της μειονεκτικής του θέσεως, έναντι
της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., του μεγάλου κομματικού φανατισμού και πόθους, ο Άρης
Βελουχιώτης παρουσιαζότανε ως άτομο εγωπαθές και θηριώδες, στερούμενο
ανθρωπισμού και ευγενών αισθημάτων. Δια τον αγώνα του, η ανθρωπινή ζωή δεν είχε
ουδεμία αξία... Ουδέποτε τον συγκίνησε η ανθρωπινή ζωή ή ο πόνος, δι' αυτό
βασάνιζε, κακοποιούσε και εκτελούσε, πολλάκις δια των ιδίων του χειρών,
ανθρώπους και δια μικροπαραπτώματα ακόμη (π.χ. κλοπή προβάτου ή κυψέλης κλπ.).
Ήταν ανελέητα σκληρός και δεν δίσταζε να λέει ότι αν είναι να γλιτώσει ένας
ένοχος, ας πάνε και εννιά αθώοι, όπως τον περιγράφει ο καπετάν Νικηφόρος (Δ.
Δημητρίου) του Ε.ΛΑ.Σ., εις την εφημερίδα «Τα Νέα» της 23.9.1975».
Αλλά και ο Αμερικανός Ταγματάρχης Τζέραρντ Γουάινς, ο οποίος
από του Δεκεμβρίου 1943 ήταν μέλος της Διασυμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής εις
την Ελλάδα, αναφέρεται εις τις σαδιστικές διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη», ο
οποίος κατ' αυτόν δεν υπολόγιζε την ανθρωπινή ζωή και δεν έδει- Ο Άρης
Βελουχιώτης, προφανώς σε στιγμές διασκεδάσεως και κατόπιν αγρίας ουζοποσίας,
σκότωσε κοντά στο χωριό Κολοκυθιά τον δεκατετραετή Γεώργιο Μαραθέα, που είχε
απαγάγει δυο μήνες νωρίτερα. Στη φωτογραφία εικονίζεται η οικογένεια Μαραθέα,
έξω από το σπίτι της. Στο μέσον (γονατιστή) η κόρη τη ς οικογένειας, Ελένη,
μετέπειτα σύζυγος του Βουλευτού της Ν.Δ. Αλεξάνδρου Σπανορήγα. Δίπλα της
(επίσης γονατιστός) ο δεκατριάχρονος, τότε, Γιώργος Μαραθέας, που ένα χρόνο
αργότερα έπεσε θύμα της θηριωδίας του Άρη.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
λιάζε προ ουδενός εγκλήματος. Ούτος εις τα απομνημονεύματα
του αποκαλεί τον «Άρη Βελουχιώτη»: «HIMLER του Ε.ΛΑ.Σ.» (σ.σ. Ο σαδιστικού χαρακτήρας Χάινριχ Χίμλερ
ήταν ο αρχηγός της διαβόητου Γερμανικής Εθνικοσοσιαλιστικής εγκληματικής
Οργανώσεως «Ες-Ες» - SHUTAS STAFFEL και της υπευθύνου δια σωρεία μεμονωμένων και
ομαδικών εγκλημάτων Μυστικής Κρατικής Αστυνομίας «Γκεστάπο», υπήρξε δε ο
εμπνευστής πολλών ειδών συστημάτων βασανισμού, ως και των στρατοπέδων
συγκεντρώσεως, εντός των οποίων πραγματοποιείτο η συστηματική εξόντωση των
περισσότερων πολιτικών κρατουμένων).
Η ερωτική του διαστροφή τον
έκανε μισογύνη
Με τις ερωτικός διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη» ασχολείται
και ο Βασίλειος Λευκαδίτης, εις το βιβλίο του «Η δεκαετία 1939-1949»,
αναφερόμενος κυρίως εις το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη «Ο θρήνος του Μοριά».
Γράφει, επίσης, εις την σελίδα 103
και τα εξής σχετικώς:
«Το ότι ο Μυριβήλης έγραφε ότι ο Βελουχιώτης ήταν ερωτικώς
διεστραμμένος, γνωστοποιήθηκε εις τον αδελφό του, δικηγόρων Περικλή Κλάρα,
όστις και απείλησε ότι θα τον μήνυε, αλλά τούτο ουδέποτε έγινε ώστε να
διαψευσθεί εάν ήταν συκοφαντικό». Και εις τη ν σελίδα 114 του ιδίου βιβλίου
συνεχίζει: «Ως καπετάνιος του Ε.ΛΑ.Σ. (ο Άρης Βελουχιώτης) υπήρξε αδίστακτος
προς πάσα κατεύθυνση. Δειλός έναντι παντός εχθρού και πανούργος. Ουδαμού
αντιμετώπισε έναν αντίπαλο με ανδρισμό -δεν είχε άλλως τε τοιούτον. Εις τους
αντάρτες των τμημάτων, τα οποία ήλεγχε, απαγόρευε να έρχονται εις επαφή με
γυναίκας, λέγων: «Τούτο είναι όργανον δια να κατουράνε οι άνθρωποι». Εκεί τον
οδηγούσε η διαστροφή του». Τέλος, εις τις σελίδας 113 και 115 του ιδίου βιβλίου
του, ο Βασίλειος Λευκαδίτης, αναφερόμενος εις τις σεξουαλικές διαστροφές του
«Άρη Βελουχιώτη», περιγράφει και το εξής περιστατικό: «Τον «ταξίαρχο» του
Ε.ΛΑ.Σ., «καπετάν παπούα» (Διέννην Νικόλαο), του τμήματος Καπεταναίων,
υποβίβασε σε απλό αντάρτη, διότι νυμφεύθηκε άνευ της εγκρίσεως του ερωτικώς
ανωμάλου Κλάρα».
Επίσης, ο ιατρός Λουκάς Τσαγκάρης, εις την σελίδα 161 του
βιβλίου του «Μία ζωή ένας αγώνας», γράφει τα εξής δια τον Αθανάσιο Κλάρα και
μετέπειτα «Βελουχιώτη»:
«Η είσοδος του στην Λαμία υπήρξε «θριαμβευτική» και του
επιφυλάχθηκε υποδοχή «ήρωα»!... Συνοδευότανε -ως συνήθως από σωματοφυλακή
εμπίστων μαυροσκούφηδων, και δια τους μη γνωρίζοντας, οι «μαυροσκούφηδες» ήσαν
η προσωπική φρουρά του δια... πάσα χρήση, διότι όπως δημοσίως έχει καταγγελθεί,
ο σύγχρονος «θεός του Πολέμου» είχε και κάποιο «κουσούρι», έπασχε λέγεται από
«λειτουργική ανεπάρκεια» (Εφημ. «Ελευθεροτυπία» της 11.1.82 και «Ελεύθερος
Κόσμος» 15.1.82).
Αλλά και ο Οργανωτικός Γραμματεύς της Ε.Π.Ο.Ν. Ηπείρου
1942-1945 και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Ε.Π.Ο.Ν. Κώστας Καλυβιώτης
γράφει εις την εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής», της 18ης Ιανουαρίου 1998,
διαμαρτυρόμενος δια τον καιγόμενο τελευταίως λιβανωτό εις τον «Άρη Βελουχιώτη»,
υπό ορισμένων, ως τους χαρακτηρίζει, όψιμων ιστορικών συγγραφέων. Ακολούθως δε
ούτος, απευθυνόμενος προς τους ταπεινά και εξευτελιστικά κολακεύοντας αυτόν,
σημειώνει, με σαφή υπονοούμενα, περί της υφισταμένης «σχέσεως», μεταξύ των
διαβόητων «μαυροσκούφηδων» και του «Άρη Βελουχιώτη», τα εξής:
«Αν κάποιος από εσάς που γράφετε - όπως γράφετε - την
ιστορία του Άρη, θελήσει να ερευνήσει «τον βίο και την πολιτεία» των 18-20
«παλικαριών» που είχε έμπιστους γύρω του ο Άρης, θ' αναγκαστεί να ανακαλέσει
ό,τι έχει γράψει».
Μίαν εικόνα του χαρακτήρας του «Άρη Βελουχιώτη» και του
τρόπου με τον οποίον επιβαλλότανε επί των «συντρόφων» του, δίδει και ο
υπογράφων ως «Καπετάν Νικήτας» του Ε.ΛΑ.Σ. (Γεώργιος Σπυρόπουλος). Αυτός, εις
δημοσιευθείσα την 26ην Φεβρουαρίου 1988 επιστολή του εις την εφημερίδα
«Αυριανή», αποκαλεί τον Άρη «κοινό δολοφόνο αθώων συναγωνιστών» και γράφει
μεταξύ άλλων:
«Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν σκληρός στους αδυνάτους και δειλός
στους δυνατούς. Ήθελε να είχε αυτός πάντοτε το βέτο, το προβάδισμα, ήθελε να
είχε την ηγεσία αυτός μόνον της Εθνικής Αντίστασης. Γι' αυτό όσους από τους
συναγωνιστές μας θεωρούσε ύποπτους ανατροπής του, τους δολοφονούσε ο ίδιος εν
ψυχρώ. Με πολύ πόνο αναφέρω τη δολοφονία πολλών παλικαριών αγωνιστών, που
δολοφόνησε ο ίδιος ο Βελουχιώτης και άλλους που εξόντωσε με βασανιστήρια το
πρωτοπαλίκαρο του Άρη, ο Καραλίβανος, με προσωπική εντολή του Βελουχιώτη... Ο
Άρης Βελουχιώτης υπήρξε κοινός δολοφόνος αθώων συναγωνιστών μας... Ο Άρης
Βελουχιώτης υπήρξε αρνητικό στοιχείο στον ταξικό αγώνα. Υπήρξε ύπουλος και
δόλιος, σκληρός και αδίστακτος. Είχε μεγάλη εγωπάθεια και αλαζονεία. Όποιος από
τους αγωνιστές μας είχε ορισμένες αντιρρήσεις, εδολοφονείτο επί τόπου, σαν
αντιδραστικός και εχθρός του λαϊκού αγώνα».
Αλλά και το ηγετικό στέλεχος του Ε.Α.Μ., ο Διονύσιος
Μπενετάτος, εις την σελίδα 86 του βιβλίου του «Το χρονικό της Κατοχής»,
παραδέχεται και αναγνωρίζει ότι:
«Τον Άρη τον κατηγόρησαν με τις πιο βαριές και φοβερές
κατηγορίες. Και σήμερα ακόμη, η αντικειμενική πραγματικότητα μας πείθει πως
υπήρξε σκληρός και αδίστακτος. Και τον βαρύνουν σφάλματα τρομερά στη διάρκεια
του ανταρτικού αγώνα. Αυτό είναι μια αλήθεια...».
Δια τα ειδεχθή εγκλήματα, τα οποία διέπραξε ο «Άρης
Βελουχιώτης», ως και για εκείνα τα οποία διέπραξαν με εντολή του και επί
παρουσία του οι διαβόητοι «μαυροσκούφηδες», ενώ αυτός ηδονίζεται, ως γράφει εις
την επιστολή του ο «καπετάν Βασίλης» («Ελεύθερος» 19.9.97), υπάρχει πληθώρα
μαρτυριών, ως και περιγραφές με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, υπό πολλών
συγγραφέων. Αντιπροσωπευτική, όμως εικόνα του τι ακριβώς συντελέσθηκε εκ της «αντιστασιακής
δράσεως», εναντίον των Ελλήνων, του «Άρη Βελουχιώτη» και των ορδών του Ε.ΛΑ.Σ.,
μας δίδει δι’ ολίγων λέξεων ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εις την σελίδα 248 του
βιβλίου του «Ιστορικά δοκίμια», όπου ούτος σημειώνει:
«Όταν έφθασα στην Καλαμάτα, άχνιζε ο τόπος από το ζεστό,
ακόμα, αίμα χιλιάδων Ελλήνων, αμαρτωλών και αθώων, που είχαν προστεθεί στα
αναρίθμητα θύματα των Γερμανών".
Και πράγματι άχνιζε το έδαφος ολοκλήρου της Ελλάδος, επί
τρία σχεδόν έτη, από το ζεστό αίμα ανδρών, γυναικών, γερόντων, αναπήρων
πολέμου, ανηλίκων παιδιών και νηπίων, αθώων αμάχων, αόπλων και ανυπεράσπιστων
πολιτών, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν και κατακρεουργήθηκαν, κατόπιν φρικτών
βασανιστηρίων, επειδή δεν εδέχοντο να ασπασθούν την ιδεολογία του κομμουνισμού,
αλλά παρέμεναν πιστοί εις τον Χριστό και την Ελληνική Πατρίδα.
Ένοχος εσχάτης προδοσίας
Δεν ήσαν, όμως, μόνον τα πολυάριθμα ειδεχθή εγκλήματα του
κοινού Ποινικού Δικαίου, τα οποία διέπραξε ο "Άρης Βελουχιώτης".
Πέραν τούτων υπάρχουν και τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας Τα οποία τον βαρύνουν. Τούτο πιστοποιείται εκ
των εξής, κυρίως, αποδεικτικών στοιχείων, τα οποία παρατίθενται περιληπτικώς
και εξ ων προκύπτει, ότι ούτος ήλθε εις συνεννόηση μετά του εχθρού, ως και μετ'
εκπροσώπων ξένων εχθρικών προς την Ελλάδα οργανώσεων, δια την διάλυση των
Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών και δια την παράδοση εις τους Σλάβους γείτονας
μας εθνικών εδαφών (Μακεδονία, Θράκη). Τα κυριότερα αδικήματα εσχάτης προδοσίας
πιστοποιούνται εκ των κάτωθι επισήμων στοιχείων:1) Υπ' αριθ. 290/6.10.43 και
302/13.10.43 διαταγές της VΊΙΙης Μεραρχίας του Ε.Λ.Α.Σ., δια των οποίων
αποδεικνύεται η επελθούσα συμφωνία συνεργασίας μεταξύ του Ε.Λ.Α.Σ. και των
Γερμανών προς εξόντωση των εθνικών ανταρτικών ομάδων του Ε. Δ. Ε. Σ.
(φωτοτυπίες εις σελίδας 16 και 19 "Βίβλου της Εθνοπροδοσίας" εκδόσεως
1961). Οι διαταγές
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Άρης Βελουχιώτης φωτογραφιζόμενος κάπου στην Αθήνα (από το
λεύκωμα "Ελλάδα '44", εκδ. Άμμος, Dimitri - Kessel, 1997).
αυτές αναφέρουν
μεταξύ άλλων: .
«Μέχρι νεωτέρας διαταγής, παύσατε πάσα ενέργεια είτε
εναντίον Γερμανών, είτε εις τις οδούς, είτε εις την ύπαιθρο, έστω και
μεμονωμένα...».
«Εζητήθη από Γερμανούς εκ μέρους μας, παράταση εκεχειρίας
μέχρι 20ής τρέχοντος, μέχρι της οποίας δεν θα προβείτε εις ουδεμία επιθετική
ενέργεια κατ' αυτών».,.
2) Διαταγή της 20.10.43, υπογραφομένη υπό του «Άρη
Βελουχιώτη», προς VIIIη Μεραρχία Ε.Λ.Α.Σ., δια της οποίας διετάσσετο η αποφυγή
ενόπλου αντιστάσεως εναντίον των Γερμανών, η οποία χαρακτηρίζεται ως «απολύτως
εσφαλμένη και ασύμφορος», ως και η συγκέντρωση όλων των διαθεσίμων δυνάμεων του
Ε.Λ.Α.Σ. εναντίον των Γερμανών, δεδομένου ότι, κατά την γνώμη του: «Είναι
προτιμότερο να διανοίξουν οι Γερμανοί την οδό Ιωαννίνων - Μετσόβου -
Καλαμπάκας, παρά να εξακολούθηση υφιστάμενος ο Ε.Δ.Ε.Σ. έστω και μια βδομάδα
ακόμα» (φωτοτυπία εις σελίδα 20 «Βίβλου Εθνοπροδοσίας», εκδόσεως 1961).
3) Διαταγή υπ' αριθ. Ε.Π. 110/20.10.43 Γενικού Στρατηγείου
Ε.Λ.Α.Σ., προς τα τμήματα του Ε.Λ.Α.Σ., δια της οποίας ο «Άρης Βελουχιώτης»
διάτασσε: «Αφήσατε ανενόχλητους Γερμανούς και συνεργασθείτε πάση θυσία μετά
Κόζιακα» (φωτοτυπία εις σελίδα 22 «Βίβλου Εθνοπροδοσίας», εκδόσεως 1961).
4) Έγγραφο Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ., από 26.11.43,
υπογραφόμενο υπό του «Άρη Βελουχιώτη», προς το μέλος του Επιτελείου του
Αλβανικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, σύντροφο Τζιώτζια, δια του οποίου
εζητείτο η συνδρομή των Αλβανών και η παροχή εις τον Ε.ΛΑ.Σ. πυρομαχικών, δια
την εξόντωση των εθνικών ανταρτικών ομάδων του Ε.Δ.Ε.Σ. (φωτοτυπία εις σελίδα
23 «Βίβλου Εθνοπροδοσίας», εκδόσεως 1961).
5) Διαταγή Γενικού Στρατηγείου Ε.Λ.Α.Σ., υπ' αριθ. 88/9.8.43
(αριθ. 1417/20.9.43), προς τα Στρατηγεία Ε.ΛΑ.Σ. Ηπείρου, Δυτικής Μακεδονίας,
Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδος, υπογραφομένη υπό της τριανδρίας «Άρη
Βελουχιώτη», «Βασίλη Σαμαρινιώτη» και Στεφάνου Σαράφη, δια της οποίας
εκχωρείται ο έλεγχος των περιοχών Τσαμουριάς (Θεσπρωτίας), Καστοριάς, Φλωρίνης
και Αλμωπίας (Πέλλης) εις τον Αλβανικό και Σερβικό στρατό Σ.Ν.Ο.Φ., δηλαδή εις
τις κομμουνιστικές ανταρτικές ομάδες του Εμβέρ Χότζα και του «Τίτο» (Ιωσήφ
Μπρος) («Η εναντίον της Ελλάδος επιβουλή», εκδόσεως 1947,σελίς13).
6) Πρωτόκολλο-Συμφωνητικό της 20ής Ιουλίου 1943, μεταξύ των
εκπροσώπων των Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας και Αλβανίας «Τέμπο» (Σβέτοζαρ Βουκμάνοβιτς)
και Κότσι Τζώτζε, αντιστοίχως και Στεφάνου Σαράφη, «Άρη Βελουχιώτη» και «Βασίλη
Σαμαρινιώτη» (Ανδρέα Τζήμα), δια τον συντονισμό των ενεργειών, προς δημιουργία
ενός μονίμου Κοινού Βαλκανικού Γενικού Στρατηγείου, υπό την ονομασία «Γενικό
Επιτελείο Απελευθερωτικών Στρατών (Κομμουνιστικών) της Βαλκανικής», «για την
εθνική απελευθέρωση και για την εξασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας σ' όλες τις
Βαλκανικές χώρες». Δια του Συμφωνητικού αυτού καθορίζετε, επίσης, ότι πρέπει να
αναγνωρισθεί το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως, της αποσχίσεως ή της ενώσεως με
άλλους λαούς, σ' όλον τον Μακεδονικό λαό! (Η ύπαρξη του εν λόγω Συμφωνητικού
προκύπτει εκ του κειμένου του δημοσιευομένου εγγράφου εις την σελίδα 13 του
βιβλίου «Η εναντίον της Ελλάδος επιβουλή», εκδόσεως 1947).
Υπάρχουν, επίσης και αρκετά έτερα επίσημα έγγραφα
αποδεικτικά στοιχεία, διάτων οποίων πιστοποιείται η προδοτική συνεργασία του
Ε.Λ.Α.Σ. μετά των αρχών Κατοχής (κυρίως των Βουλγάρων), ως και μετά των
κομμουνιστικών οργανώσεων Αλβανίας και Γιουγκοσλαβίας, τα οποία όμως δεν φέρουν
την υπογραφή του «Άρη Βελουχιώτη», αλλά την τοιαύτη, είτε υποταγμένων εις αυτόν
«καπεταναίων» του Ε.Λ.Α.Σ., είτε εκπροσώπων ή μελών του «Γενικού Στρατηγείου»
του Ε.Λ.Α.Σ..
Εναντίον του και η ηγεσία του
Κ.Κ.Ε.
Είναι αληθές, ότι ο «Άρης Βελουχιώτης» δεν έχαιρε εκτιμήσεως
ούτε και εκ μέρους της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., από της εποχής της εγγραφής του εις
το Κόμμα. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. θεωρούσαν τον Θανάση Κλάρα
ως άνθρωπο αναξιόπιστο, γκρινιάρη, κακομοίρη, δύστροπο, άθλιο και ελεεινό και
δι' αυτό του είχαν προσδώσει τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό Ο Ναπολέων Ζέρβας
σύρει τον χορό την 16η Νοεμβρίου 1942, ακολουθούμενος από τον Άρη Βελουχιώτη,
στα Γαρδίκια Ομιλαίων Φθιώτιδος.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
του «Μιζέρια». Τούτο, βεβαίως, το γνώριζε και ο ίδιος, αφού
με την προσωνυμία αυτήν τον αποκαλούσαν πάντοτε, περιφρονητικά, οι «σύντροφοι»
του. Πράγματι, μεταξύ των μελών του Κόμματος, ήταν περισσότερο γνωστός ως
«Μιζέριας», παρά ως Θανάσης Κλάρας.
Όταν, όμως, αυτός ο «Μιζέριας» μεταμορφώθηκε σε «Άρη
Βελουχιώτη» και έγινε ο φόβος, ο τρόμος και η μάστιγα της ελληνικής υπαίθρου,
τότε η ηγεσία άρχισε να τον υπολογίζει και να τον βλέπει με καχυποψία. Ήταν η
εποχή, κατά την οποίαν οι «σύντροφοι» του δεν τολμούσαν και έπαυσαν πλέον να
τον αποκαλούν «Μιζέρια» μέχρις ότου έχασε και πάλιν, οριστικώς, την δύναμη του,
επί της οποίας στηριζότανε και η οποία του προσέδιδε τη ψευδή αίγλη του δήθεν
μεγαλείου του και την επιβλητικότητα του, οπότε και διαλύθηκε ο μύθος, ο οποίος
έντεχνα επλάθετο. Έκτοτε, αποκαλείται και πάλιν, περιφρονητικά και ονειδιστικά,
«Μιζέριας», «δηλωσίας» «Κλάρας» και «αποστάτης».
Χαρακτηριστική, εν προκειμένω είναι η περιγραφή, την οποίαν
δίδει ο Θανάσης Χατζής, εις την σελίδα 479 του βιβλίου του «Η νικηφόρα
επανάσταση που χάθηκε». Ούτος, αφού αρχικώς αναφέρεται εις την ομιλία του Νίκου
Ζαχαριάδη, ενώπιον της 7ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της
14ης-18ης Μαΐου 1950, κατά την οποίαν ο τελευταίος είπε μεταξύ άλλων: «...Οι
τροτσκιστές, ο προβοκάτορας Πετσόπουλος και ο «Μιζέριας», εν συνεχεία
συμπεραίνει ότι «ο Ζαχαριάδης δείχνει έτσι τέτοια περιφρόνηση για τον Άρη
Βελουχιώτη, ώστε να αποφεύγει να τον ονομάσει καν με το πολεμικό του ψευδώνυμο,
αλλά με το καταφρονητικό επίθετο, που του έδωσε το Κ.Κ.Ε., του Μιζέρια».
«Μιζέρια», επίσης, τον αποκαλεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και την
9ην Οκτωβρίου 1949, ενώπιον της 6ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε., αναλύοντας τα αίτια
της συντριβής των κομμουνιστών εις το Βίτσι και τον Γράμμο, τον Αύγουστο του
1949. Εκεί, μεταξύ άλλων, λέγει:
«Θάταν το ίδιο σα να επαναλαμβάναμε το ύποπτο τυχοδιωκτικό
πραξικόπημα του Μιζέρια (Βελουχιώτη) στα 1945 όταν, ακολουθώντας τις υποδείξεις
του Τίτο και της κλίκας του, δεν πειθάρχησε στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε., αρνήθηκε τη
συμφωνία της Βάρκιζας και θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο».
Ούτω, ο Θανάσης Κλάρας, ο διαβόητος εγκληματίας «Άρης
Βελουχιώτης», ως «Μιζέριας» άρχισε την κομμουνιστική σταδιοδρομία του και ως
«Μιζέριας» την τελείωσε.
Ως γνωστόν, ο «Άρης Βελουχιώτης» ήταν αναμειγμένος εις
τεσσάρας χιλιάδας περίπου εγκλήματα
κατά της ζωής αθώων ανδρών και γυναικόπαιδων, τα οποία είτε
διέπραξε προσωπικά ο ίδιος, είτε εις τα οποία παρευρίσκετο συμμετέχοντας και
επιστατώντας κατά την διάπραξή των (συναυτουργία). Τα εγκλήματα αυτά, σύμφωνα
προς το Άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου
1945), δεν συμπεριλαμβάνοντο εις την δοθείσα αμνηστία, χαρακτηρισθέντα «ως
κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως
αναγκαία δια την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος (της ενόπλου στάσεως)»
(Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Η απελευθέρωση της Ελλάδος και τα μετά ταύτη
γεγονότα», σελίδες 343-344).
Ευθύς, λοιπόν, ως ο «Άρης Βελουχιώτης» διαπίστωσε ότι
εξαιρείτο της δοθείσης αμνηστίας, έγινε έξαλλος και αφού κατηγόρησε την ηγεσία
του Κ.Κ.Ε., επειδή φρόντισε να εξασφάλιση μόνον δι' αυτήν αμνηστία,
αδιαφορήσασα δια τους λοιπούς ενόπλους αντάρτες, ηρνήθη να συμμορφωθεί προς την
υπογραφείσα Συμφωνία της Βάρκιζας και να αντιμετώπιση την ελληνική Δικαιοσύνη,
και ακολουθούμενος υπό μικράς ομάδος πιστών συντρόφων του, ενεχομένων και αυτών
εις εγκλήματα, συγκρότησε
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, άλλοτε υπαρχηγός τον Κ.Κ.Ε., περιγράφει
στις «Αναμνήσεις» του ορισμένα περιστατικά που δείχνουν την ψυχική διαστροφή
του Άρη και την τάση του να βασανίζει τους
αιχμαλώτους.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ληστοσυμμορία και συνέχισε να περιφέρεται εις τα όρη των
Αγράφων και της Πίνδου. Διακήρυσσε δε ότι «ο συμβιβασμός της Βάρκιζας είναι
ολέθριος και ο άγων προς κατάκτηση της εξουσίας θα πρέπει να συνεχισθεί άνευ
διακοπής».
Την τοιαύτη συμπεριφορά του, η οποία ήταν αντίθετος προς την
τότε πολιτική του Κ.Κ.Ε., αποδοκίμασε ο Νίκος Ζαχαριάδης, ευθύς μετά την
επάνοδο του εις Αθήνας, αποκηρύσσοντας δημοσίως και στιγματίζοντας «ως δηλωσία,
προδότη και τυχοδιώκτη» τον «Άρη Βελουχιώτη». Ούτος, εις ανακοίνωση του,
δημοσιευθείσα εις την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» της 12ης Ιουνίου 1945, αφού
καταγγέλλει «τη δραστηριότητα του σαν ύποπτη και τυχοδιωκτική», καταλήγει: «Η
δράση του αυτή που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της
έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την
ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη». Η καταγγελία της Κεντρικής Επιτροπής
του Κ.Κ.Ε., η ανακοινωθείσα την 12ην Ιουνίου 1945 (εφημερίδα «Ριζοσπάστης» και
«Ελληνικό Αίμα»), υπήρξε και η απόφαση της θανατικής καταδίκης του «Άρη
Βελουχιώτη» και η παράδοση του εις τα καταδιωκτικά αποσπάσματα. Η εντολή του
Κ.Κ.Ε. προς τα μέλη του ήταν: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στο δηλωσία Μιζέρια - Άρη».
Την 14ην Ιουνίου 1945 ο «Ριζοσπάστης» επανέρχεται επί του
θέματος της αποκηρύξεως υπό του Κ.Κ.Ε. του «Άρη Βελουχιώτη» και γράφει: «...Η
Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., αφού συζήτησε (11.6.1945) πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από
διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και
τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια)». Και την 16ην
Ιουνίου 1945 ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει την απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της
Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 15ης Ιουνίου 1945, με τίτλο: «Προδοσία του
Άρη Βελουχιώτη, η οποία αναφέρει: «Το Π.Γ. ενέκρινε τη δημοσίευση στο
«Ριζοσπάστη» της απόφασης της, η οποία έχει ως εξής: Ο Άρης Βελουχιώτης
(Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε.,
γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του
εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του
εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το Κ.Κ.Ε. τούδωσε τη δυνατότητα αυτή.
Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Δημήτριος Δημητρίου - Νικηφόρος, στο βιβλίο τον «Η κατοχή
στα Βουνά της Ρούμελης» γράφει ότι «ο Άρης έπνιγε καμιά φορά τη θλίψη τον στο
πιοτό, αλλά χωρίς να φανεί μεθυσμένος».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
αυτή στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη
συμφωνία, που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίνει το Κ.Κ.Ε. με την
τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο Κ.Κ.Ε. δεν
έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν
είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν
παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία·» («Αυριανή» 19ης Νοεμβρίου
1988 - Επιστολή Γεωργίου Μανδίκου, μέλους της Εθνικής Αντίστασης και «Η
ανατομία της επαναστάσεως», Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου, σελίδα 186).
Το τέλος του Άρη
«Μετά ταύτα, ο «Μιζέριας» ή «Άρης Βελουχιώτης», απελπισμένος
συνεπεία της δημοσίας αποκηρύξεώς του υπό του Γενικού Γραμματέως του Κ.Κ.Ε.
Νίκου Ζαχαριάδη, καταφρονημένος υπό πάντων, εγκαταλελειμμένος υπό των συντρόφων
του, μη δυνάμενος να μεταβεί προς Αλβανία ή Γιουγκοσλαβία και αισθανόμενος να
πλησιάζει η νέμεση της Δικαιοσύνης επί της κεφαλής του, προσπαθεί, απεγνωσμένα,
να διαφυγή εκ Ο Νίκος Ζαχαριάδης, αμέσως μόλις ο Άρης Βελουχιώτης διαφώνησε
δημοσίως με την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας, αποκήρυξε και στιγμάτισε
τον αρχικαπετάνιο τον ΕΛΑΣ ως«δηλωσία, προδότη και τυχοδιώκτη». Στη φωτογραφία
ο Ν. Ζαχαριάδης (καθήμενος) μόλις έχει επιστρέψει στην ελεύθερη Ελλάδα από το
Νταχάου, περιτριγυρισμένος από στελέχη του κόμματος του.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
του κλοιού των καταδιωκτικών αποσπασμάτων και των ενεδρών,
περιφερόμενος «σαν κυνηγημένο σκυλί».
Ήδη, ούτος, επί κεφαλής ομάδος ληστοσυμμοριτών, προερχόμενος
εκ Βόρειας Πίνδου και κινούμενος κατά μήκος αυτής, προς Νότο, ευρίσκετο, περί
την 4ην Ιουνίου 1945, εις την περιοχή της Κόνιτσας. Εκείθεν, ακολουθών ορεινό
δρομολόγιο, έφθασε, μετ' ολίγας ημέρας, εις την περιοχή μεταξύ των ορέων
Κόζιακα και Τζουμέρκων, εις το ύψος του άνω Αχελώου ποταμού και εγγύς των
συνόρων των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας.
Ο Εθνικός Στρατός, αφ' ετέρου, είχε συνεχείς πληροφορίας,
περί του υπ' αυτού ακολουθουμένου δρομολογίου και βάσει αυτών διετάχθη μία
διλοχία του εις Άρτα εδρεύοντος 206ου Τάγματος Εθνοφυλακής, όπως κινηθεί και
αποκλείσει τις διαβάσεις νοτίως της περιοχής των Τζουμέρκων, δια την εξόντωση
αυτού. Συγχρόνως, εζητήθη υπό της προϊσταμένης Στρατιωτικής Διοικήσεως η αποστολή
ενισχύσεων δια τον αποκλεισμό και των βορειότερα κειμένων διαβάσεων, ήτοι των
τοιούτων της περιοχής του χωρίου Νεράιδα Τρικάλων, του όρους Τζουμέρκα. Εκεί
απεστάλη μία διλοχία εκ του εδρεύοντος εις Τρίκαλα 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής.
Την 15ην Ιουνίου 1945, η ομάδα του «Άρη Βελουχιώτη»
προσβάλλεται υπό Μονάδων της Εθνοφυλακής και ένα τμήμα αυτής διαχωρίζεται και
διασκορπίζεται. Οι υπόλοιποι, μαζί με τον «Άρη Βελουχιώτη», διαβαίνουν τον
Αχελώο ποταμό, μεταξύ Μυροφύλλου Τρικάλων και Μεσούντας Άρτας και κρύπτονται
εντός της χαράδρας (φαράγγι) του Φάγγου.
Εκ της θέσεως αυτής επιχειρούν, πλην ματαίως, να συνδεθούν
μετά των διασκορπισθέντων συνενόχων των ληστοσυμμοριτών, ενώ αναγκάζονται εκ
των πραγμάτων και εις αναζήτηση τροφής εκ του εγγύς κειμένου χωρίου Μεσούντα.
Αι θέσεις των, κατόπιν αυτού, εντοπίζονται και οι δύο διλοχίες περισφίγγουν τον
κλοιό, καταλαμβάνοντας και αποκλείοντας, κατά την διάρκεια της νυκτός, τις
πέριξ της χαράδρας διαβάσεις. Ταυτοχρόνως, αρχίζει μετά δυσκολίας, λόγω του
σκότους, η προσπάθεια εξερευνήσεως της περιοχής. Αίφνης, ακούεται εκ της
κατευθύνσεως του κυκλωθέντος κρησφύγετου της συμμορίας του «Άρη Βελουχιώτη»
έκρηξη χειροβομβίδας. Ως αποτέλεσμα του εν λόγω συμβάντος υπήρξε ο θάνατος του
«Άρη Βελουχιώτη», του μονίμου «συνοδού» του «Τζαβέλλα» και δύο εισέτι
συμμοριτών, των Γ. Αργύρη και Θωμά Αρχιμανδρίτη. Η διατυπωθείσα τότε εκτίμηση
ήταν, ότι αυτοί φονεύθηκαν υπό των συντρόφων των. Βραδύτερο διετυπώθη η εκδοχή
κατά την οποία ο «Άρης Βελουχιώτης» και ο «Τζαβέλλας» αυτοκτόνησαν. Εκ των υπολοίπων
μελών της συμμορίας μερικοί συλλαμβάνονται υπό των ανδρών της Εθνοφυλακής, ενώ
άλλοι επιχειρούν να διέλθουν τον Αχελώο ποταμό, με αποτέλεσμα τον πνιγμό 4-5 εξ
αυτών.
Ο έμπιστος της προσωπικής φρουράς του «Άρη Βελουχιώτη», ο Ν.
Δράκος, αφού αποκεφαλίζει τα νεκρά σώματα του «Άρη Βελουχιώτη» και του
«Τζαβέλλα» και τοποθετεί τις κεφαλές των εντός σάκου, συλλαμβάνεται υπό των
ανδρών της διλοχίας Εθνοφυλακής και μεταφέρεται εφ' αμάξης εις τα Τρίκαλα.
Εκεί, οι κεφαλές αμφοτέρων κρέμονται εις κοινή θέα εξ ενός φανοστάτου της
κεντρικής πλατείας Ρήγα Φεραίου.
Αυτό υπήρξε το οικτρό τέλος εκείνου, ο οποίος σκόρπισε τον
φόβο, τον τρόμο, το πένθος και την δυστυχία εις ολόκληρο την Ελλάδα επί τρία
ολόκληρα έτη. Η ορεινή ύπαιθρος ανακουφίσθηκε και ανάπνευσε, απελευθερωθείσα
πλήρως εκ της κομμουνιστικής κατοχής.
Ολίγας ημέρας βραδύτερα, ήτοι την 25ην Ιουνίου 1945, μετά
την αποκήρυξη και τον θάνατον του «Άρη Βελουχιώτη», ομιλών ο Νίκος Ζαχαριάδης
ενώπιον της 12ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., περί των αιτίων
της καταγγελίας και του στιγματισμού του «Άρη Βελουχιώτη», τόνισε
χαρακτηριστικά και τα εξής:
«Αν το κόμμα πρόσεχε και εκτιμούσε σωστά μια «λεπτομέρεια»
από τη ζωή του Σκλάβαινα - ότι στα 1926 είχε εγκαταλείψει μπροστά στον κίνδυνο
το πόστο του- δεν θα τον έβαζε στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας του και,
επομένως, δεν θα πάθαινε την πολιτική ζημιά που έπαθε με τη δήλωση του»
(«Κομμουνιστική επιθεώρηση», Εκδόσεις Καζαντζά, τόμος 2ος, σελίδα 742).
Υπό το ίδιον πνεύμα μίλησε και το ανώτατο κομματικό στέλεχος
του Κ.Κ.Ε., ο Γ. Μαραντίδης, ο οποίος, κατά την διάρκεια της 3ης Συνδιασκέψεως
του Κ.Κ.Ε. (10-14.10.1950), είπε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Ακόμα δεν προσέχθηκε η στελέχωση του Ε.ΛΑ.Σ. και απόδειξη
γι' αυτό είναι το ότι καπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν δηλωσίας, παλιότερα αλήτικο
στοιχείο, ο Βελουχιώτης» (3η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε., σελίδα 293, εκδόσεις
Γλάρος).
Επίσης, και η Β. Παπακόγλου, ανώτατο και αυτή κομματικό
στέλεχος του Κ.Κ.Ε., κατά την διάρκεια των εργασιών της ιδίας ως ανωτέρω 3ης
Συνδιασκέψεως, κατηγόρησε την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης, επειδή
εμπιστεύθηκε τον «Άρη Βελουχιώτη» και τον τοποθέτησε επί κεφαλής του Ε.ΛΑ.Σ..
Αύτη, επί του θέματος αυτού είπε: σειρά αντιλαϊκές πράξεις με αρχηγό και
καθοδηγητή τον Άρη Βελουχιώτη ενισχύουν τα νερά των λαθών της καθοδήγησης τότε.
Στην Ήπειρο, οι φυλακές στο Μυρόφυλλο γεμίζουν από αθώο
κόσμο. Το πρωτοπαλίκαρο του Άρη «Τζαβέλλας» ήταν ο φόβος και ο τρόμος της
περιφέρειας, ήταν ο μεγάλος «Χασάπης» πούκοψε αυτί αθώου πολίτη στην πλατεία
στα Θεοδώριανα και τόριξε στα γουρούνια....» (3η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε., σελίδα
136, εκδόσεις Γλάρος).
Ο Ευστ. Θεοδωρόπουλος, εις την σελίδα 251 του βιβλίου του
«Έγκλημα και Προδοσία του Κ. Κ. Ε.», αφού αναφέρεται εις τον χαρακτήρα του «Άρη
Βελουχιώτη» και περιγράφει την δράση του, συνοψίζει εις δύο μόνον φράσεις το
ποιόν και την εικόνα του ανθρώπου, γράφων:
«Ο Άρης Βελουχιώτης αποτελεί στίγμα δια την νεώτερη ιστορία
του ανθρωπίνου γένους, επειδή υπήρξε το εγκληματικώτερο στοιχείο, εξ όσων η
Φύσις δημιούργησε μέχρι σήμερον...».
Ο «Άρης Βελουχιώτης» δεν είχε κανένα ηθικόν φραγμό δια την
επιτυχία του σκοπού του, είχε πωρωμένη συνείδηση, ήταν διεστραμμένη φύσις,
σεξουαλικώς ανήθικος, σαδιστής και αιμοχαρής. Όλες αύται οι ιδιότητες ήσαν μεν
επίκτητοι, πλην όμως επεβαρύνοντο σοβαρά και εκ του γεγονότος ότι ούτος
διεκατείχετο υπό ψυχολογικών συμπλεγμάτων κατωτερότητας, ως εκ της
μηδαμινότητάς του, της νοσηρής διαστροφής του γενετησίου ενστίκτου του και,
τέλος, επειδή έφερε το ανεξίτηλο στίγμα του «δηλωσία».
Επιγραμματικά, ο Θανάσης Κλάρας ή «Μιζέριας», ο μακελάρης
«Άρης Βελουχιώτης», η κατάρα της Ελλάδος, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με τρεις
μόνον λέξεις. Ήτοι: «Ο «χασάπης» της Ρούμελης και της Πελοποννήσου».
Επιτρέπεται, λοιπόν, κατόπιν των εκτεθέντων σοβαρών και
αναμφισβήτητων στοιχεί-
ων, να υπάρχουν ακόμη και σήμερον άνθρωποι, οι οποίοι να
θεωρούν ότι το ψυχασθενές αυτό άτομο ν, το οποίον λόγω των εγκληματικών πράξεων
του και της ανηθικότητας του, αποτελεί «στίγμα δια το ανθρώπινο γένος», είναι
δυνατόν να φρονηματίζει και να παραδειγματίζει τις νεώτερες γενιές, ώστε να
αποφασισθεί η τοποθέτηση ανδριάντας του οπουδήποτε της Ελλάδος; Υπάρχουν,
άραγε, τόσον πωρωμένα την ψυχή και την εθνική συνείδηση άτομα, πλην των
ελαχίστων ομοίων του, τα οποία θα δεχόντουσαν να προσέλθουν και να καταθέσουν
στέφανο τιμής προ του ανδριάντα του ενσκήψαντος ως θεομηνία, απαίσιας μνήμης
«Χασάπη της Ρούμελης και της Πελοποννήσου», του μακελάρη «Άρη Βελουχιώτη»; Και
θα υπάρξουν Έλληνες, οι οποίοι θα ανεχθούν να μολύνει την ιερή γη των, την γη
των ενδόξων προγόνων των, το προκαλούν την φρίκη σύμβολο πάσης φύσεως
διαφθοράς, ανθρωπινής θηριωδίας και εγκληματικότητας; Ας αναλογισθούν οι
Δημοτικοί άρχοντες της Θεσσαλονίκης, ως και οι λοιποί φορείς και ταγοί της
πόλεως, τις ευθύνες των έναντι της Ιστορίας και των επερχομένων γενεών και ας
αποφύγουν ένα παρόμοιο ολίσθημα. Η ιερά γη της Θεσσαλονίκης, της πρωτεύουσας
της Μακεδονίας, δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί την τοποθέτηση του ανδριάντα
εκείνου, ο οποίος αγωνιζότανε «δια την αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιαθέσεως,
της αποσχίσεως ή της ενώσεως με άλλους λαούς, σ' όλον τον Μακεδονικό λαό»
(Πρωτόκολλο - Συμφωνητικό 20ής Ιουλίου 1943, μεταξύ εκπροσώπων Γιουγκοσλάβων,
Αλβανών και Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών)! Όσοι, ενστερνιζόμενοι τους σκοπούς
δια τους οποίους αγωνιζότανε ο διαβόητος «Άρης Βελουχιώτης» και οι «σύντροφοι»
του της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., επιχειρήσουν παρόμοια ανίερη πράξη, θα φέρουν εσαεί
το στίγμα του εθνικού μειοδότη.
Οι καιροί απαιτούν σωφροσύνη, εθνική ομοψυχία και κατασίγαση
των παθών. Και η κατασίγαση των παθών επιτυγχάνεται δια της λήθης και όχι δια
των συνεχών βάναυσων και ανεύθυνων προκλήσεων του κοινού αισθήματος, ως είναι η
εξύμνηση και η απόδοση τιμών εις κοινούς εγκληματίας και προδότες.
ΣΧΟΛΙΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΔ ΠΕΙ Ο κ.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ;
Σαδιστής, παθητικός ομοφυλόφιλος
και ανθέλληνας ο Άρης Βελουχιώτης
Από τον περασμένο Αύγουστο, που κυκλοφόρησε το
πολυδιαφημισμένο βιβλίο του κ. Διονύση Χαριτόπουλου Άρης. ο Αρχηγός των
Άτακτων", διερωτόμουνα αν θα υπάρξει κάποια απάντηση από την "δεξιά
πλευρά". Μέχρι το τέλος του 1997 βγήκαν άλλα τέσσερα βιβλία για τον
Βελουχιώτη. γραμμένα από αριστερούς συγγραφείς και - όπως είναι φυσικό - όλα
υμνούσαν το μεγαλείο του «Έλληνα Τσε Γκεβάρα» και την Ελληνολατρία του
«σύγχρονου Καραϊσκάκη».
Όπως ίσως γνωρίζετε, ακολούθησαν άφθονα αφιερώματα από τους
κρατικούς και ιδιωτικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, στα οποία συμμετείχαν μόνο
υποστηρικτές του αρχηγού του ΕΛΑΣ. Ούτε ένας από τους δημοσιογράφους -
οικοδεσπότες των εκπομπών αυτών δεν σκέφτηκε να καλέσει και κάποιον από την
άλλη όχθη για να ακουστεί και η αντίθετος άποψη!..
Τελικά, την τιμή της «δεξιάς παρατάξης» φαίνεται πως έσωσε ο
εκδότης του θαυμάσιου ιστορικού περιοδικού "ΤΟΤΕ", κ. Άρης Μοραΐτης
(στα νιάτα του υπήρξε φανατικός αριστερός!), ο οποίος είχε το θάρρος να
δημοσιεύσει (στο τεύχος Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου που κυκλοφορά στα περίπτερα)
ένα 10-σέλιδο άρθρο του υποστρατήγου ε.α. κ. Αριστομένη Αντωνακέα. στο οποίο
αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία τι "μπουμπούκι" υπήρξε ο
Αθανάσιος Κλάρας...
Απαντώντας σ' αυτούς που ισχυρίζονται ότι ο Βελουχιώτης ήταν
μέγας πατριδολάτρης μέχρι ...εθνικιστής, ο στρατηγός Αντωνακέας μας θυμίζει ένα
απόσπασμα από τον λόγο που εκφώνησε ο αρχηγός του Ε.ΛΑ.Σ. τον Σεπτέμβριο του
1943 στην Δεσφίνα της Φωκίδος: «Τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος δεν είναι πέρα από
τον Όλυμπο και μπορούμε πολύ καλά να ζήσουμε χωρίς να έχουμε υποδουλώσει άλλο
Λαό» (Νικόλαος Αναγνωστόπουλος. "Παράνομος Τύπος της Κατοχής", σελίδα
368)!! Αξίζει να σημειωθεί ότι λέγοντας «άλλο λαό» ο Βελουχιώτης εννοούσε τους
«Μακεδόνες» των Σκοπίων και τους Βούλγαρους της Θράκης!..
Όσον αφορά τον κιναιδισμό του Βελουχιώτη. ο κ. Αντωνακέας
αναφέρει πλήθος μαρτυριών ανθρώπων που έζησαν από κοντά τον πρωτοκαπετάνιο και
έχουν άποψη από πρώτο χέρι.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γιατί φοβούνται να ακούσουν την αλήθεια για τον Άρη
Βελουχιώτη οι υμνητές του; Γιατί, κύριε Διονύση Χαριτόπουλε. σε όλες τις εκπομπές
που εμφανίστηκες δεν δέχτηκες να συνομιλήσεις με κάποιον της αντίθετης όχθης;
___ Είναι τίμιο αυτό, κύριε Διονύση;
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απόσπασμα από σχεδόν ολοσέλιδο άρθρο τον Θεόδωρο Χατζηγώγου
στους «Νέους Ανθρώπους», που αναφέρεται στο δημοσίευμα του προηγουμένου τεύχους
τον «ΤΟΤΕ» για τον Άρη Βελουχιώτη.
